Ogród

[Agnieszka Charzyńska]

 

Na płycie srebrnobiałej (choć nie marmurowej)

Leżą bezwładne ciała powalonych dębów,

Dym stroi je siwością puszyście gołębią,

Przesłania brzóz strzaskanych potargane głowy.

 

Smukłych jarzębin, topól, lip zgrabne istnienia

Konają pośród iskier wielobarwnych syku,

Upadają bez jęku, protestu   i krzyku,

Nie dadzą już nektaru, ochłody ni cienia.

 

A gdy przybędzie wiosna na skrzydłach zieleni,

Zamiast przyśpiewek ptasich, wieńców liści wonnych

Zostanie zapach ostry – bo spalonej ziemi,

 

Kości sczerniałych krzewów i pszczoły bezdomne.

Lecz spod szarych kamieni omszałych krągłości,

Wyjrzą kwiaty wyrosłe – z popiołów i kości…

[Deonix_]

Pięknie, obrazowo, zmysłowo, odczuwalnie. 

Przejście od jesiennego obumierania i rozkładu do wiosennego życia i nadziei - transformacja.

Uwielbiam tę tematykę. Świetnie również pod względem leksykalnym, brzmieniowym. 

Bardzo mi się podoba. 

 

Pozdrawiam :)

 

Deo