Taniec

[Agnieszka Charzyńska]

Suknie modre, błękitne, zielone, pąsowe,

Jedwabie i atłasy zwiewnie migotały,

Na stołach stała jesień  ujęta w kryształy,

Błyski siejąc  koralu  i amarantowe.

 

Wirowały warkocze, koafiury, loki,

Szal koronkowy opadł – z ramienia smukłego,

Uśmiechnęła się panna – do ukochanego,

Nieuważna tancerka pomyliła kroki,

 

Wtem melodia skonała w pół taktu, wśród gromów

I czasoprzestrzeń pękła na tysiąc kolorów

Z brzękiem szklanych odłamków mnogość się rozpadła

 

Taktów, ukłonów, świateł, fasonów i wzorów.

Pod bezkształtnością gruzów twarzyczka pobladła

Splotła swe nieistnienie z zawalonym domem…

 

 

[Agnieszka Charzyńska]

w końcówce może być "z kruchym ciałem domu"