Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

istota nieistnienia

tak to ja

Przez tak to ja
w Fraszki i miniatury poetyckie

 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

iwonaroma

iwonaroma

Opublikowano
Opublikowano

Podobają mi się trafne pierwsze trzy wersy. Tu, na ziemi, rzeczywiście tak jest. Człowiek myśli, człowiekowi zdarza się to i tamto.

Co do kropli w oceanie - ona tam też ma swoje miejsce :) tyle, że bez barier, ma łączność z całym oceanem ... Tak jak w niebie cząsteczka powietrza ...

Sorry, że się tak rozpisałam :) ale temat dla mnie ważny - by człowiek nie dochodził do konkluzji, że gdy człowiek umiera to znika. Znika jako nagromadzone myśli i zdarzenia ale istnieje dalej jako cząstka - oceanu - nieba :) Ty pewnie to wiesz, że jesteś, nawet gdy nie myślisz i nic ( tymczasowo ;)) się nie dzieje.

Serdecznie pozdrawiam

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

1
tetu

tetu

Opublikowano
Opublikowano

Zgadzam się z przedmówczynią. Jest myśl, jest refleksja, ale nad ostatnimi dwoma wersami warto się pochylić. Na swój użytek czytam tak: 


jestem tylko w kontekście
myśli
zdarzenia
tak naprawdę w oceanie kropli

 

jestem

 

nie jestem

 

Ostatni wers zamieściłam tylko ze względu na tytuł, bo inaczej też wymagałby korekty. Pozdrawiam.

 

 

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Klip
      Z życia krasnali

      Przez Klip · Opublikowano

      @zaćmiony Bardzo mi miło, że spojrzałeś i że się spodobało. Dziękuję.
    • Annna2
      Na marginesie zniszczenia

      Przez Annna2 · Opublikowano

      @huzarc " Hubble zaobserwował, że galaktyki (niektóre odległe o miliony lat świetlnych) oddalają się od siebie z ogromną prędkością. ". Naukowcy sądzą że Świat powstał podczas jednej eksplozji energii i światła( Wielki Wybuch)   Bóg stworzył świat, uporządkował chaos. Jesteśmy małym pyłkiem, w bezkresach Kosmosu   Zapomnijcie, ludzie, o waszych więzieniach. Porzućcie pisma zawierające tylko to, co mroczne, zgniłe, brudne, jadowite, zakłamane, bluźniercze i zdemoralizowane. Wznieście się – choćby tylko spojrzeniem – w stronę bezkresnej wolności firmamentu. Uczyńcie niebem waszą duszę, patrząc na tyle jasności! Zgromadźcie zapasy światła, żeby je zanieść do waszego mrocznego więzienia! Czytajcie słowo, które wypisujemy, śpiewając w naszych gwiezdnych chórach,bardziej harmonijnie niż wasze organy w katedrach. ( M. Valtorta)   "Bóg stworzył łąkę  i wycisnął nieco barwy z obolałego od krwi, zbieranej jak rosa."   A my co robimy, co robią ludzie. Ludzie obecnie zamalowują  łąki krwią, a z Ziemi robią pustynie.
    • Annna2
      Po dwukropku

      Przez Annna2 · Opublikowano

      @Lidia Maria Concertina dziś taki czas tak piękny
    • obywatel
      Po dwukropku

      Przez obywatel · Opublikowano

      @Lidia Maria Concertina wg. Miodka czy innego gracza cofając się w stecz jest nieuprawnioną frazą moim zdaniem nie jedziemy po torach czasu czasem chodzimy czas porusza się wektorowo my możliwością swoją możemy się obrócić przeciwnie do wektora wtedy cofamy ( idziemy) zgodnie z wektorem . cofając w stecz dla mnie to nie masło maślane tylko tak jak w ruchu szachów cofnięcia myślą w stecz czyli przeciwnie do wektora - zatem cofanie w przód nie jest sprzeczne, to wyjście przed wektor z całym jego bagażem doświadczeń. Wiersz mówi o postępowaniu o rozkładaniu się w około i wtedy może zrozumiemy sens korony cierniowej bo ona to wciąż popełniane błędy i jak ktoś powiedział wszyscy jesteśmy Chrystusami.Twoja z wiersza droga to obu być przed wektorem musimy podobnie cierpieć, mając innych za swój bagaż. To jedyny sposób by już bez korony wyprostować drogę i przestać krążyć - no przynajmniejisietak  Pozdrawiam 
    • kano
      Post scriptum

      Przez kano · Opublikowano

      Kiedy umrę, mnie nie chowajcie, tylko prochy me wiatrom oddajcie.  Miast ginąć w nieznanym rzędzie, niech burze poniosą je wszędzie, aż ślad mój waszym się stanie.   Bo kiedy umrę, ja być nie przestanę, tylko wspomnieniem waszym się stanę. Jednym miłym, kochanym, innym znów mniej zrozumianym, a jeszcze gdzie i mocno zgorzkniałym.   Więc zamiast chować, odpust mi dajcie: od nieczułości i bezzrozumienia, od win minionych, czasów straconych, co ich nie dałem, a tak pożądałem. Od bezsilnosci i niezaistnienia niech mnie umyją wiosenne deszcze. I światłograniem w strudze słońca niech się stanę, we wszystkich kolorach, losem rozdanych wzorach, gdzie bywać chciałem, odwagi nie miałem, osiądę teraz skroplonym kurzem. Smugą cienia wam zagram na murze. Ku zadziweniu i dla przebudzenia, dla nowej myśli wskrzeszenia śladem palca na szybie was wzruszę i odpocznę na chwilę waszym przebaczeniem zanim dalej w drogę wyruszę. I żył będę, bo muszę. Tylko odpust mi dajcie.

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...