Rainer Maria Rilke - Samotność (Einsamkeit)

[Andrzej P. Zajączkowski]

Samotność deszcz przypomina.

Wieczorami z morza w górę się wspina;

z dalekich równin, które przestrzeń spina,

idzie do nieba, które wszak posiada.

I wtedy z nieba na miasto opada.

 

W godzinę przemiany pada na całego,

kiedy wszystkie ulice poranka wyglądają

i kiedy ciała, które nie znalazły niczego,

zawiedzione i smutne się od siebie odwracają;

i kiedy ludzi, którzy się w nienawiści mają,

spanie razem w jednym łóżku czeka:

 

wtedy samotność płynie niczym rzeka...

 

I Rainer:

 

Die Einsamkeit ist wie ein Regen.

Sie steigt vom Meer den Abenden entgegen;

von Ebenen, die fern sind und entlegen,

geht sie zum Himmel, der sie immer hat.

Und erst vom Himmel fällt sie auf die Stadt.

 

Regnet hernieder in den Zwitterstunden,

wenn sich nach Morgen wenden alle Gassen

und wenn die Leiber, welche nichts gefunden,

enttäuscht und traurig von einander lassen;

und wenn die Menschen, die einander hassen,

in einem Bett zusammen schlafen müssen:

 

dann geht die Einsamkeit mit den Flüssen…

Edytowane 31 Października 2024 przez Andrzej P. Zajączkowski (wyświetl historię edycji)