- dla Gabrysi
Teraz z kolei zamyśliła się Ola. Pogrążywszy się przy tym w ciszy i przybrawszy nieobecny wyraz twarzy. Dawno jej takiej nie widziałam - o ile w ogóle kiedykolwiek. Postanowiłam zaczekać, aż sama zdecyduje się kontynuować rozmowę. W pewnej chwili już miałam zamiar przerwać milczenie, jednak przyjaciółka mnie uprzedziła.
- Nie Gabi, nic nie mów - podniosła dłoń na podkreślenie wypowiedzianych słów. - Pozwól - uśmiechem złagodziła wybrzmiały przed chwilą ton.
- Jego zrozumienie jego zrozumieniem - mówiła powoli, od czasu do czasu unosząc rękę, abym słuchała w milczeniu. - A co z jego akceptacją? Wspomniałaś o swoich planach. Podzieliłaś się nimi z Michałem? Wie już o nich?
Zatrzymałam na jej twarzy puste spojrzenie.
- Nnno przecież wiesz, że nie wie... Kiedy miałam mu powiedzieć?
- To właśnie miałam na myśli - rozpoczęła odpowiedź po znacząco długiej chwili - mówiąc, że lubisz ryzyko. A w każdym razie, że podejmujesz je, nie rozważywszy potencjalnych następstw. Powiedziałaś, że go kochasz. Usiłujesz mnie przekonać, że ci na nim zależy. Po co więc chcesz urzeczywistniać swoje plany bez powiedzenia mu o nich? Są czymś złym? Czymś niewłaściwym? Boisz się, co powie, gdy się dowie? Że będzie odwodził cię od nich, obawiając się o twoje bezpieczeństwo? A może prościej: może po prostu obawiasz się tej rozmowy? W tym tego, że zaproponuje ci ich korektę? Wspólne rozważenie i połączenie, kompromis ze swoimi? Skoro chcesz z nim być, skąd te lęki? Skąd ten brak zaufania? Myślisz, że ktoś taki jak on będzie cię ograniczał albo że będzie próbował? Gabi! A dlaczego w ogóle miałby to robić lub chcieć zrobić?
- Nno nie wiem... - zająknęłam się powtórnie, wciąż spoglądając na nią wzrokiem bez wyrazu. - Wiesz, nie zastanawiałam się nad tym... po prostu chciałabym spełnić marzenia. Tak, jak on je spełnia, podróżując.
Ola znów spojrzała na mnie ostrzej. Wręcz karcąco.
- Ale za każdym razem mówił ci, kiedy i dokąd jedzie. Za każdym razem, gdy umówił się z tobą, dotrzymał słowa. Postępował więc uczciwie wobec ciebie. Poza tym to wszystko działo się, zanim zaczęliście wspólne życie. Dotrzymując obietnic, pamiętając, pisząc listy i przywożąc prezenty z podróży, potwierdził ci swoje uczucia. To wszystko przecież było - pozostało i jest - otwartością i szczerością. A ty nie możesz tak samo postępować? Gabi, co z tobą? Dlatego mówiłam, że ryzykujesz. Że stawianie wszystkiego na jedną kartę, kombinowanie - jak sama je nazwałaś - nie jest właściwą postawą. Bo nie jest fair. I może kosztować cię wiele.
Było mi coraz bardziej głupio i wstyd. Przede mną samą, przed Olą i przed Michałem. Odwróciłam od niej głowę, aby nie zobaczyła mojej miny. I łez.
Po bardzo długiej chwili - w każdym razie bardzo długiej dla mnie - usłyszałam, jak podchodzi, ale nie odwróciłam się. Poczułam, że całuje mnie delikatnie w wierzch głowy.
- Zostawiam cię teraz - pożegnała się szeptem. - Przemyśl to, o czym rozmawiałyśmy. Dla siebie samej.
Nadal siedziałam w bezruchu, wpatrzona w ścianę.
- Ola... - wyszeptałam. Kroki ucichły, widocznie zatrzymała się.
- Przemyśl to, Gabi - głos przyjaciółki dobiegł mnie z przedpokoju. - Dla samej siebie.
Odczekała moment. Gdy nie odpowiedziałam, cicho zamknęła za sobą drzwi.
Voorhout, 31. Października 2024
