Historia edycji

Rycerz na błoniach przez szpary przyłbicy
przyglądał się rzezi trupów już nie liczył
ciężko wsparty o miecz krwawy w boju
zadumał nad śmiercią w jej morderczym znoju

czy tak ma wyglądać gloryja i chwała
krwią zbryzgana zbroja zardzewiała cała
czy mężów ubitych leżące pokoty
powodem by pieśni układać i roty

westchnął ciężko nad ludzką niedolą
pot zmięszał się ze krwią i smakuje solą
żołnierza uśpiły te serca rozterki
poczuł w trzewiach ostrze wbite aż po nerki

toż to inny siepacz stalą go poraził
już mu świat pod hełmem pływa i rozłazi
pada na klepisko (wojny zawierucha)
sapnął, stęknął leży już bez ducha

a jego pogromca ciężko sam przyklęka
dusza cicho jęczy i sumienie nęka
cóżeś ty uczynił - wzdycha jak pijany
żeś zatopił ostrze i otworzył rany

lecz te myśli świstem strzała wnet przerwała
wojna... wojna... wojna... ot i sprawa cała