Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Pecado


Sebastian_Pietrzak

Rekomendowane odpowiedzi

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.




Acha, to co ja napisałem, to jedno zdanie, to ma być wynoszenie ponad wszystkich, na jakieś piedestały tak ? A nie można tego potraktować jako irytacji ?

Pan kpi w tych wierszach, pogardza pseudpoetami, a przyczepia się i dorabia jakąś ideologię do jednego mojego zdania. Kpina i pogarda to nie wyraz wściekłości, Pan się boi przyznać do tego co Pan pisze.

I niech Pan nie udaje, że chodziło tylko o dział P, w tym dziale też Pan pisał takie wiersze.


Pozdrawiam

1. to jedno zdanie było ostatnim z dłuuuugiej juz serii Wszechwiedzącego Natana, dlatego postanowiłem zareagować. dlaczego używa Pan l.m że kpie w wierszach skoro podał Pan jeden????? i tak jak powiedziałem nie kpie z ludzi a ironizuje to co ma miejsce ( tendencję)
I jakim cudem Pan pamięta to co pisałem w P skoro jest Pan krócej niż ja?
no chyba ze pod Pana nickiem kryj sie jakas inna postać wszystki z resztą znana...


I co Pan tu wyprawia, co Pan wyprawia ? Tak Pan reaguje na prawdę ?

Używam liczby mnogiej, bo było więcej wierszy w obu działach. Kpina i pogarda w tych wierszach jest wyraźna, i niech Pan nie czaruje wystarczy że każdy przyczyta ze zrozumieniem.

Nikt nie kryje się pod moim nickiem, Pan jest żałosny i z obrażaniem mnie i z wyskakiwaniem z takimi pomysłami.

Ach nie jestem wszechwiedzący, moje komentarzy i wypowiedzi są zwyczajne. Wyrażam w nich swoje zdanie w sposób normalny, proszę nie kłamać.

Pozdrawiam

Do meritum możemy nigdy niedojść, nawet nie mam Panu za złe tych bredni co Pan na mój temat, rozumiem zdenerwowanie. No i ten strach przed swoją twórczością ;)
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

[quote]I co Pan tu wyprawia, co Pan wyprawia ? Tak Pan reaguje na prawdę ?

Używam liczby mnogiej, bo było więcej wierszy w obu działach. Kpina i pogarda w tych wierszach jest wyraźna, i niech Pan nie czaruje wystarczy że każdy przyczyta ze zrozumieniem.

Nikt nie kryje się pod moim nickiem, Pan jest żałosny i z obrażaniem mnie i z wyskakiwaniem z takimi pomysłami.

Ach nie jestem wszechwiedzący, moje komentarzy i wypowiedzi są zwyczajne. Wyrażam w nich swoje zdanie w sposób normalny, proszę nie kłamać.

Pozdrawiam

Do meritum możemy nigdy niedojść, nawet nie mam Panu za złe tych bredni co Pan na mój temat, rozumiem zdenerwowanie. No i ten strach przed swoją twórczością ;)



Tak reaguje na prawdę? na tę wysnutą z palca i przypuszczeń? Kpina
Co do liczby mnogiej to jeszcze raz powtarzam podał Pan jeden przykład i to dośc wątpliwy.
prosze się nie opierać na INNYCH, ONI przevzytają zrozumieją...To Pan ze mną rozmawia czy ONI i kim są? ja Panu konkrety a Pan mi bzdety..
cieszy mnie jednak zrozumienie mojego zdenerwowania ja też okazałem się wyrozumiały tolerując wyzwiska i lepperowe zagrywki więc prosze nie udawać dobrodusznego pasterza bo trąca mi to dwulicowością.
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Kawał dobrej Poezji. :) Dołączam pozdrowienia.
    • Świetna Poezja. Czuję całą sobą klimat tego Wiersza. Pozdrawiam słonecznie.
    • Jak dla mnie, to Wiersz wyśmienity. Brawo. Pozdrawiam serdecznie.
    • @Jacek_Suchowicz dla mnie żywe, mama jest najlepszą tancerką i w ten sposób mnie łagodziła, gdy się nie słuchałam :)  
    • Powiedz, czy słyszysz poszum doczesnego tchnienia? Czy czujesz, jak mój cień jest bliski twoim ciemnościom? Miniona dekada nie zazna spokoju, rozprzestrzenia się ciąg dalszy tej zniszczonej puenty. Musimy zaczekać, aż umierające jabłonie wydadzą zakazane owoce.   Stałeś się wspomnieniem, dla jakiego mogę obłaskawić przyszłość. To, co porusza czasoprzestrzeń, przypomina najwyżej przesyconą łzę; kojarzy się z obawą, w której dostrzegam swoje lustrzane odbicie, pośpiesznie naszkicowany strach. Wciąż zmagam się z nawrotem pamięci, z upojnym odrodzeniem sennego koszmaru.   Skąd wiesz, że w moim wszechświecie wciąż prószą łzy, że tajemnica staje się modlitwą, wydaną przez niewłaściwe słowa? Idę ku tobie, jak cień do światła. Odnajduję cię pośród moich bezsennych nocy, ukrytego za plecami nieba. Ocknie się w nas ten sam złudny krzyk, to wołanie o nieznane.   Proszę, zaopiekuj się moim rajem, z którego tak blisko do piekieł. Moja dusza zatacza koło, coraz większe; smarkatego księżyca rozbolała głowa, gwiazdy cierpią na bezsenność. Płaczesz wciąż pod wiatr, skazany na milczenie, pozbawiony prawdy, przekarmiony istnieniem.   Twoje łzy, choć przekrwione, nie pozostawiają skaz na białym płótnie mgły. Przeobraża się we mnie szczęście, o jakim nie mamy odwagi mówić, które wymyka się przez furtkę serca. Pozostaniesz, choć smutek dzierży tęsknotę, przywiera do szyby, porównuje oddech do pieczołowicie zakończonego dnia.   ***   Odkąd odnalazłam w tobie zwierciadlane odbicie melancholii, odkąd doszukałam się zwycięstwa w nikczemnej czułości - świat stał się dla mnie bezimienną wymówką, postumentem, który dźwiga niczyją chwałę, zaprzestany pokój. Przemierzam ciche kroki, milczące odciski słów, jakie nie przynoszą uśmierzenia, nie kojarzą się z obawą, co przeraża nawet niewinnych.   Przychodzę, abyś zobaczył we mnie utraconą namiętność; miłość, w której odmętach wciąż się pławisz, wciąż przyzywasz osobne noce. Słyszę bezsenny szept twoich myśli, tak boleśnie płonących niby szkarłatny płomyk ufności. Zaciskam pięść serca, staję naprzeciwko przyszywanych marzeń; widzę, jak rośnie w tobie ogłada, jak przeistacza się duch, który ścigał słońce, nasycał niebo.   Przyjdź, zagraj mi tę balladę, która nie potrzebuje słów, nie wymaga światła. Kiedy stoimy u wezgłowia przepaści, sen nie chce powrócić, zima kończy się latem. A kiedy będziemy zmuszeni odszukać pośród łez kroplę deszczu, kiedy powstaniemy z identycznego pragnienia - przebudzi się w nas dzień, który urąga godzinie, złorzeczy sekundom.   Nie pozostanie z nas iskierka ufności, nie uchowa się błaganie o świt. Toczy się w nas odwieczna wojna nadziei z wolnością. Czy wygrasz, stawiając czoła tym, którzy nie zawinili? To tylko usłużna metamorfoza; przemienienie, które da radość udręce, obłaskawi grafomański poemat. Nie zostanie w nas ani kropla, jeden przerażony powiew.
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...