W deszczu spadających ptaków

[Arsis]

Spójrz na mnie! Do kogo to mówię? Do ciebie. Do nikogo. Ja nie mam już oczu. Widzę bez oczu,

widząc wewnętrznie. Pozostała jedynie pamięć.

 

Pamiętam, że wtedy, kiedy zstąpiła Maria, w swojej olśniewającej aureoli. Wtedy, na stepie,

któregoś dnia słotnej jesieni.

 

Wybiegłem wówczas przed dom. Samotny dom. Drewniany…

Ten właśnie dom, w którym pogrzebałem swojego ojca.

Leżał wtedy pijany w obskurnym świetle wiszącej lampy.

 

I wołał, jakoś tak z pogłosem echa.

 

Wołał przez sen, ten swój sen pijacki. I wołał wciąż.

Wykrzykiwał czyjeś imię: „Maria, Maria”!

Ale wiedziałem, ze pozostała w jego mętnych już oczach jedynie śmierć.

 

To odchodziło stopniowo,

etapami.

 

Nieśpiesznie...

Choć wykłócał się jeszcze z kimś, że ten zasłania mu widok

na okno.

Z okna na step.

 

Na buchające kominy wyimaginowanych parowozów.

Na parowozy pełne pary i zgrzytu ruszających w miejscu wielkich kół…

 

Był na kolejowym dworcu,

z którego odjeżdża się do wieczności.

 

Wybierał się

w podróż

bez powrotu.

 

W dłoni ściskał uchwyt

skórzanej walizki

wypełnionej po brzegi swoim życiem.

 

I wtedy.

Wtedy

właśnie.

 

Wtedy, kiedy stanął na stopniu wagonu odwrócił się do mnie. I pomachał na pożegnanie.

 

Ostatni.

 

A kiedy wszedł, rozpłynął się

w tłumie zbłąkanych dusz,

które przypominały bardziej

kłęby rozbuchanej pary, aniżeli widma umarłych.

 

I nie wiem, czy to był jego sen,

czy mój własny,

który śniłem

wewnątrz jego snu.

 

Kiedy podążałem ku wyjściu,

wołał za mną,

próbując chwycić mnie za nogawkę spodni.

 

I wykrzykiwał wciąż to imię w przeciągłych gongach stojącego zegara.

W szarości dnia na drobinkach wirującego kurzu. Wzburzonego, skłębionego przeze mnie…

 

„Maria, Maria…”,

 

Zdążyłem jeszcze (w biegu) potrzeć dłonią po blacie stołu,

zostawiając na nim smugi

w szarym pyle przeszłego czasu.

I kiedy za mną roztaczała się jedynie cisza, ta cisza

wypełniona piskliwym szumem

gorączki,

wybiegłem na zewnątrz, na step,

prosto w wilgotne kępy żółtej wegetacji.

 

W chłodne objęcia wiatru.

 

Kiedy Maria objawiła się w potoku jaskrawego światła, zasłoniłem z krzykiem oczy,

uderzony blaskiem morderczej kreacji w wirze utrąconego czasu.

Co się piął powoli do nieba. Ale jakoś tak leniwie, jakby od niechcenia…

 

I rozpadał się w noc. W nic.

W tym straszliwym

promieniowaniu.

W napływającej fali...

 

Przez palce przesiąkały drżące nitki bladej,

rozochoconej śmierci,

przeszywając przestrzeń mojego pustego jestestwa.

 

Kiedy stałem w deszczu spadających ptaków o płonących skrzydłach. Na ziemi nimi usianej.

 

(Włodzimierz Zastawniak, 2024-10-13)

 

 

[Adaś Marek]

@Arsis Interesujące, przyciągnęło do przeczytania.

Pozdrawiam Adam

[Domysły Monika]

@Arsis Treść bardziej w formie opowieści. Dużo tu życia poza życiem. W " Nieuchwytne " chyba błędnie wyciągnęłam wnioski . Realistycznie balansują słowa między realnością a....?