Krzyk umierającej miłości

[Duch7millenium]

Był tam korytarz
po którym chodziły cienie
dusz zniszczonych permanentnym cierpieniem

 

Przymrużone świetlówki
dające blask zwątpienia tym
którym ludzie połamali serca

 

I Ty, której tlące się światło
dawało resztki sił by poczekać na moment
gdy zobaczyć mnie

 

Na końcu korytarza była jadalnia
gdzie posiłek dobijał pewien głód nadziei
przeszklony tak, że dookoła można było zobaczyć bezkres bólu

 

Gdy stałaś tam przy oknie i ja wychodziłem
ze stanu zwątpienia, jak mi się wtedy wydawało
otworzyłaś okno i w desperacji wykrzyczałaś moje imię

 

Nie było chyba większego bólu
niż usłyszeć wołanie zabitej miłości
usłyszeć kolory szczęścia połączonego z tragedią

 

Teraz, gdy Cię szukam, wiem,
że wtedy dni nasze były policzone
teraz, gdy ich policzyć nie mogę

 

Wiem, co będzie dalej.

 

 

[violetta]

@Duch7millenium więcej wiary, z Bogiem to już w ogóle można dużo:)

[Bożena De-Tre]

@Duch7millenium Ujął mnie Twój wiersz umiejętnym prowadzeniem... do kropki.Po prostu dalej  krzyk bez echa.... a liczy się teraz bez pustki.

@Bożena De-Tre''  Permanentne cierpienie''nie wybrzmiało.Wieczne cierpienie dla mnie osobiście jest znakiem...''niekończąca się miłość i wieczne cierpienie. Pozdrawiam.