Biel

[Agnieszka Charzyńska]

Murów zębate strzępy o kształtach przedziwnych,

Pałaców kruche kości – dziwnie rozrzucone,

Trwożliwe głosy dzwonów hukiem zagłuszone,

I pod gruzami świątyń zgaszone modlitwy,

 

Domy z cegieł palonych – jak węgiel sczerniałe

Tysiąc perełek szklanych  (z rozwalonych  luster)

Strącone gromem krzyki ostrzem wbite w pustkę

I twarze  okrwawione, śmiertelnie zsiniałe

 

Biel z obłoków bandażem miękkości osłania

Delikatną dłoń kładzie – na powidok istnień

Rany ziemi starannie i pilnie zaszywa

 

Nicią jak jedwab cienką, błyszczącą, srebrzystą.

Cisza zaś szalem modrym  troskliwie okrywa

Pod zimowym kompresem wpół – przerwane zdania…