za tobą w niebyt
zwyczajnie overdose
zimowa ofiara wierzących prosto
barwi krwią wodę mokradła
wierzbowe liście w popielniku
i chleby pokładne
na nic
tuż przed zaśnięciem
karmiczny stan otwiera uda
dotykam się tobą
żywy sen wspólnego ciała
po przebudzeniu
orgastyczne upojenie mózgu
płoni całą skórę
na przesileniu świat
zawsze wraca
do równonocy
za tobą w niebyt
zwyczajnie overdose
zimowa ofiara wierzących prosto
barwi krwią wodę mokradła
wierzbowe liście w popielniku
i chleby pokładne
na nic
tuż przed zaśnięciem
karmiczny stan otwiera uda
dotykam się tobą
żywy sen wspólnego ciała
po przebudzeniu
orgastyczne upojenie mózgu
płynie poprzez skórę
na przesileniu świat
zawsze wraca
do równonocy
za tobą w niebyt
zwyczajnie overdose
zimowa ofiara wierzących prosto
barwi krwią wodę mokradła
wierzbowe liście w popielniku
i chleby pokładne
na nic
tuż przed zaśnięciem
karmiczny stan otwiera uda
dotykam się tobą
żywy sen wspólnego ciała
po przebudzeniu
orgastyczne upojenie mózgu
rozplywa się po skórze
na przesileniu świat
zawsze wraca
do równonocy
Koła naszych zębatek się toczą
Ocierając się o siebie, pomrukują
Lecz ani rozjechać
Ani zaskoczyć
Wciąż jednak nie mogą
Grawitacja ściąga nas
Nagie miecze przeznaczenia
Tną serce na wskroś
Czy tylko po to
By odrzucić na bezdroża
Samotnych chwil
Jaki to ma ukryty sens
Serce naiwne
Rozumu bezsilnego
Argumentów nie słucha
Swoje wie, swoje chce
Niby w smutku skomli
Że to silniejsze ode mnie
Jednak w istocie słodyczy miłości
Nawet tej niespełnionej
Wyzbyć się nie chce
Bo musiałoby odrzucić
Istotę człowieczeństwa
Tyle bym chciała powiedzieć
Słowa jednak grzęzną wstrzymane
Jakby miały moc niszczenia
Tej nieuchwytnej nici
Która nas swym ściegiem czasu
Koło siebie trzyma
Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.
Przez bronmus45 · Opublikowano
Przez Łukasz Jasiński · Opublikowano
