a kiedy
skwar sierpniowy
gasisz wrześniową ulewą
to tak jakbyś
rozmieniał mnie
na drobne ludzkie słabości
co jak liście topoli
pierwsze kłaniają się jesieni
złocąc przydrożne kałuże
i oto
stoję nagi przed tobą
z popękaną korą na twarzy
odwieczny przechero
ty wiesz
co chcę ci powiedzieć...
a kiedy
skwar sierpniowy
gasisz wrześniową ulewą
to tak jakbyś
rozmieniał mnie
na drobne ludzkie słabości
co jak liście topoli
pierwsze kłaniają się jesieni
złocąc przydrożne kałuże
i oto
stoję nagi przed tobą
z popękaną korą na twarzy
odwieczny przechro
ty wiesz
co chcę ci powiedzieć...
Koła naszych zębatek się toczą
Ocierając się o siebie, pomrukują
Lecz ani rozjechać
Ani zaskoczyć
Wciąż jednak nie mogą
Grawitacja ściąga nas
Nagie miecze przeznaczenia
Tną serce na wskroś
Czy tylko po to
By odrzucić na bezdroża
Samotnych chwil
Jaki to ma ukryty sens
Serce naiwne
Rozumu bezsilnego
Argumentów nie słucha
Swoje wie, swoje chce
Niby w smutku skomli
Że to silniejsze ode mnie
Jednak w istocie słodyczy miłości
Nawet tej niespełnionej
Wyzbyć się nie chce
Bo musiałoby odrzucić
Istotę człowieczeństwa
Tyle bym chciała powiedzieć
Słowa jednak grzęzną wstrzymane
Jakby miały moc niszczenia
Tej nieuchwytnej nici
Która nas swym ściegiem czasu
Koło siebie trzyma
Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.
Przez bronmus45 · Opublikowano
Przez Łukasz Jasiński · Opublikowano
