Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Przekształcenie

Duch7millenium
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

Duch7millenium

Duch7millenium

Opublikowano
Opublikowano

I gdyby znaleźć równanie
gdzie zmiennymi są współrzędne
przestrzeni

 

Czy byłby wszechświat Tobą?
Bo jesteś całym moim światem
I niech On poda mi wzór
na to jak zmienić Cię
w różę
A mnie w tulipan

 

I jeśli by Cię spierwiastkować
byłabyś cząsteczką elementarną
Wyznacznikiem doskonałego piękna

 

A ja zostałbym Twoją siłą, która
trzyma w ryzach naszą miłość

 

Jest jednak więcej wymiarów
Bo widzę Twojego ducha

Bowiem jesteś moją tragedią
A ja jestem Twoją strukturą

 

Powstałaś ale nie istniejesz
Stworzył Ciebie On

Bym patrzył i cierpiał tęsknotę
Lecz jak diament błyszczy się ten czas
Oczekiwania aż duch nabierze ciała.

 

Bo drogą krętą zechciało się Mu prowadzić mnie,

bym tarł po bandzie z siłą bezwładności

 

Najgorsze jest jednak przechodzenie z jednego łuku
w drugi, kiedy nie mam się czego trzymać,
na środku ścieżki czekam aż oprę się o barierę.

 

I tu też jest potrzebne równanie, którego nie znam
zależności przestrzeni od czasu
Uczuć od sytuacji
Myśli od słowa

 

Jednak teraz myślę sobie,
że jest takie równanie
Jego treść to serce

 

Złamane, zdeptane, zaniedbane, pokrzywdzone
Wołające o resztkę miłości na tym świecie i
jeszcze żyjące resztką nadziei, że przyjdzie
coś miłego do czasu, kiedy Ty się urzeczywistnisz.

 

Chciałbym jednak aby ta nadzieja zgasła
Powoli, po cichu odeszła,
Bez krzyku, bez płaczu, bez szarpania się
By tylko pozostała myśl o Tobie
Jak przekształcasz się
W ręce ułożone na mojej szyi i
usta dotykające moich ust
w ciszy szepczące: "Kocham Cię".

6
Duch7millenium

Duch7millenium

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

@violetta :) ja lubię sobie igrać z losem. Generalnie w czasach starożytnych chowali się do drewnianych budek o wątpliwych walorach bezpieczeństwa albo do zwykłych namiotów, a jakoś dożyliśmy betonowej chwały postmodernizmu. Na przekór cywilizacji chodzę czasami do lasu w czasie burzy (ale nie nawałnicy bo większe szanse, że spadnie na mnie złamane drzewo niż szlag trafi).

1

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Alicja_Wysocka
      Dziura żalu 3 (Z cyklu Dziecięce opowieści)

      Przez Alicja_Wysocka · Opublikowano

      @Migrena Nie jest, tylko mało spałam. Wiesz, moje myśli na noc ubierają szpilki, takie z metalowymi końcówkami i ganiają się. Nigdy nie zakładają kapci, zegar też nie - ale zegar jest do wytrzymania. Teraz piję kawę, dam radę, a jak nie, to zasnę na klawiaturze :)
    • Migrena
      Dziura żalu 3 (Z cyklu Dziecięce opowieści)

      Przez Migrena · Opublikowano

      @Alicja_Wysocka niech Ci nie będzie smutno :) Proszę.
    • Alicja_Wysocka
      Dziura żalu 3 (Z cyklu Dziecięce opowieści)

      Przez Alicja_Wysocka · Opublikowano

      @Migrena Ależ nie gniewam się, Czasem jest mi smutno i przykro, ale gniewać się nie potrafię, no może godzinę, dwie... Dobrego dnia :)
    • Konrad Koper
      Do bogatych

      Przez Konrad Koper · Opublikowano

      Złota klatka nie tylko dla ducha.
    • Migrena
      Psalm dla rżniętych

      Przez Migrena · Opublikowano

      Mają po pięćdziesiąt lat i czarne dziury w oczach – nie patrzą, tylko wciągają rzeczywistość jak ssąca rana po niedokończonej modlitwie. Ich dłonie – puste łuski po chlebie powszednim, ich kręgosłupy – barykady z kości, po których przejechały wszystkie reformy jak czołgi bez hamulców. Mieszkają w sarkofagach z kredytu, gdzie wilgoć skrapla się jak wstyd, a lodówki milczą jak świadkowie koronni biedy. W kuchni – Jezus spuszcza wzrok. Nie potrafi zapłacić za gaz. Ich świętość – to odmówienie obiadu, herosizm – to czekanie w kolejce do kardiologa dłużej niż Mojżesz czekał na deszcz. Są rżnięci – bez znieczulenia, przez państwo, co ma twarz mównicy i ręce kata. Z każdej ich rany wypływa formularz. Krew zamienia się w akta. Marzenia – wywożone są na wysypisko razem z obietnicami z ulotek wyborczych. Ich oczy – śmietniki reklamy, na ekranach telewizorów bez dźwięku leci kabaret – posłowie śmieją się z własnych podwyżek. Ich kolana – klęczą pod ciężarem zakupów, gdzie margaryna kosztuje więcej niż godność. Miłość? To kanapka bez szynki, cisza między dwojgiem ludzi, którzy nie mają siły mówić. Ich ciała – mapy skreśleń i guzów. Ich dusze – grzyby po Czarnobylu, niby żyją, ale do niczego się nie nadają. Rząd ich nie widzi – rząd liczy. Kościół zbiera na dach, a Bóg kąpie się w ciszy i nie odbiera. Listonosz przynosi tylko mandaty. Listy umarły. Marzenia zdechły na poczcie. Ich dzieci – wyemigrowały do snów, gdzie lekarka mówi „dzień dobry”, a nie przelicza człowieka na ryczałt. Tu – trzeba umierać według grafiku, bez bólu, bo nie ma już morfiny. Bez świadków, bo pielęgniarki płaczą w kiblu między dyżurami. Ich serca biją jak młotki sędziowskie w sprawach o zaległości czynszowe. Ich wolność – to przerwa na fajkę między tyraniem a zdychaniem. Ich nadzieja – konsystencja oleju silnikowego. Zgęstniała. Lepi się do palców. A mimo to – idą. Z oddechem jak para z ust zimą, z kieszeniami pełnymi paragonów napisanych krwią portfela. Idą po chodnikach z gówna i betonu, po Polsce, która udaje, że jest państwem. Ich skóra – atlas zmarszczek po wszystkich rządach. Ich języki – zapomniały słowa "godność". Zostało tylko: „proszę”, „błagam”, „czekam”. Ale czasem, w ciemnym lusterku tramwaju, za warstwą kurzu, żółci i łez, widać coś – nikły błysk, iskra pod popiołem. Jakby ktoś tam w środku jeszcze miał zęby. I trzymał je – na potem.    

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...