To samo

[Agnieszka Charzyńska]

To samo rzecz jasna dwa razy

W historii się świata nie zdarza.

Nie będzie mównicy tej samej,

Ni tego samego ołtarza.

 

Nie będzie tych samych pałaców,

Tych samych stłuczonych witraży

I wirem zgaszonych piekielnym

Tych samych – różowych rozmarzeń.

 

Nie będzie już dachów tych samych,

Konania tych samych – kościołów,

Tych samych posągów upadłych,

Minionych – wśród tańca żywiołów.

 

Nie będzie tych samych chwil groźnych

O barwie pokuty i cegły

I dzieci w przestworza porwanych,

Przez chwilę tej ziemi odległych.

 

Nie będzie tych samych wież smukłych,

W śmiertelne spowitych obłoki

I żagwi tych samych ruchliwych,

I dymów welonów wysokich.

 

 

Nie będzie tych samych kamienic

Zmienionych – w strzępiaste odłamki,

Nie będzie nad nimi tej samej

Poświaty – jak dziwne firanki.

 

Nie będzie już kobiet tych samych

Wtrąconych w wieczyste milczenie,

Wzniesionych – jak motyl ulotnie

Gorącym podmuchem nad ziemię.

 

I dziewcząt nie będzie tych samych

W złocistą minionych – konieczność,

Gdy w barwach karminu, bursztynu

Z łoskotem otwarła się – wieczność.

 

I chłopców   tych samych nie będzie

Paniką i grozą – zdeptanych,

I szklanych – kłujących igiełek,

I czapek – podmuchem zerwanych.

 

Choć wojny, ruiny i zgliszcza,

Obłoki bolesne i krwawe

I wieże – złamane brutalnie,

I rozpacz – w uścisku ze sławą

 

 

I dzieci zgubione  w ucieczce,

Złowrogie – tęczowe wybuchy

I czapki wełniane – zerwane,

I szklane – raniące okruchy

 

Gdzieś muszą się zdarzyć na świecie

(Natura tak działa człowiecza,

Że czasem – nad miłość do innych

Wyrasta – namiętność do miecza).

 

Już inne to będą łzy słone,

Odmienne – światłości i cienie

I inne – pod czapką warkocze,

Odmienne - minione istnienia.

 

I inne boleści talerze

Do pełna nalane zbyt hojnie,

I inne dowódców uwagi,

Że bywa tak czasem na wojnie.

 

Nie będzie to zatem to samo,

Kolejny raz z dziejów szkatuły

Wyjęte, gdy ludzkość raz jeszcze

Odrzuci wszelakie skrupuły,

 

Gdyż każdy ból duszy zlęknionej,

Lub ciała – pod cegieł ciężarem

I każde cierpienie samotne,

I każdy krzyk –  szkarłatnym żarem,

 

I każdy jęk – chwili ostatniej

Jedyne są w dziejów bezkresie,

Więc nigdy tych samych rąk drobnych

I westchnień tych samych nie będzie.

[Natuskaa]

Nie będzie tak samo, bo narzędzia (zabawki) mamy wciąż nowe, wymyślniejsze i straszliwsze. To się nazywa rozwój w ludzkim wydaniu, humanitarność kuleje... waleń staje się szpiegiem... to taki czas, kiedy zdrowie psychiczne ma egzaminy.

 

Bardzo przystępnie piszesz. Tekst jest długi, ale z przyjemnością (czynności czytania) przeczytałam dwa razy.

 

Pozdrawiam :)

 

 

 

[Agnieszka Charzyńska]

@Natuskaa ale drugie czytanie to już nie to samo, co pierwsze ;-)