Pinokiada

[Lidia Maria Concertina]

Dodaj światu urody.
Własnej.
Domaluj skrzydła konturówką jasnej perspektywy. 
Rozmaż cień nadziei. 
Obrysuj kredką kontury miłości do niego ... 

Chociaż ... już taki obwisły, cały w bruzdach.
I tony podkładu - dla pokrycia zakłopotania, że nożyczki do genów wycięły Nobla, a jednak ludzka podłość wciąż szarpie łańcuchem DNA.
I nie chce go przerwać.

 

"Ten świat" i ja. 

Spoglądamy spod rzęs na siebie nawzajem - to, co widzimy to maskara, czy raczej ... maskarada?
Następna wizyta u kosmetyczki: na masaż - kamieniem z  Rosetty.

(Czasem rozmawiam ze "swoim światem.") 

Dzwoniłeś do mnie któregoś października. 

W jakim celu konkretnie?
Przecież nadal zaogniamy nasz konflikt zbrojny eufemistycznie określany mianem "uczucia."
W okowach beznadziei - staramy się zakopać te nieokrzesane hubki.

Zasypujemy płomień. 

 

Bardzo chciałabym się w sobie zakochać.
W najbliższym możliwym terminie. 

Tak, pasuje mi w październiku. 

 

Panuje teraz jakiś dziwny rodzaj grawitacji: modlę się o niebo dla żyjących, a słyszę uparte: ''zejdź na ziemię.''

Utop ją?! 
Może mi się przesłyszało? 

Chodziło o utopię? 

Utopia to trotuar, na którym nikt się nie potknie, bo po prostu go nie ma ...

 

(Po długim spacerze uliczkami - kocie łby przypatrują mi się z niekrytą pogardą. Zaliczyłam kilka potknięć.)

Kino, ktoś wrzuca mi popcorn za kołnierz. 
Na ekranie napis: ''Happy beginning.''

I koniec filmu. 

Dziwna ta projekcja, już nigdy więcej nie pójdę z psychiatrą, obejrzę na dvd. 

 

(Boże, nie ściągaj ze mnie kołdry!) 

Ta historia ma szansę dobrze się klikać:

"Śmierć poprzez utonięcie w mleczku do demakijażu."

 

Ale przecież świat jest naturalnie piękny! - myślę.
Potrzebny będzie mu jedynie implant nosa ...