Wilfred Owen – 1914

[Andrzej P. Zajączkowski]

Wybuchła wojna: i teraz już Zima świata

Ze swą morderczą ciemnością nas nie ominie.

Obrzydliwe tornado, zrodzone w Berlinie

Europę, jak długa i szeroka omiata

Drąc żagle postępu. Zwinięte lub zniszczone

Są sztuki chorągwie. Łka wiersz. Już się zaczyna

Głód myśli i uczuć. Miłości kisną wina.

Ziarno ludzkiej Jesieni gnije porzucone.

 

Bo po tym jak w dawnej Grecji rozkwitła Wiosna,

A razem z Rzymem rozgorzała Lata chwała,

Łagodna przyszła jesień, pora żniw nastała 

Wspaniała epoka, wszelką obfitość przyniosła.

Lecz teraz, dla nas, wściekła Zima i trzeba by

Na nową zasiać Wiosnę i na ziarno dać krwi.

 

I Wilfred:

War broke: and now the Winter of the world

With perishing great darkness closes in.

The foul tornado, centred at Berlin,

Is over all the width of Europe whirled,

Rending the sails of progress. Rent or furled

Are all Art's ensigns. Verse wails. Now begin

Famines of thought and feeling. Love's wine's thin.

The grain of human Autumn rots, down-hurled.

 

For after Spring had bloomed in early Greece,

And Summer blazed her glory out with Rome,

An Autumn softly fell, a harvest home,

A slow grand age, and rich with all increase.

But now, for us, wild Winter, and the need

Of sowings for new Spring, and blood for seed.

[Sylwester_Lasota]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

 

O! To już wtedy myśleli o Wielkim Resecie?

 

Wszystko się zmienia i nic się nie zmienia.

 

Pozdrawiam