Żona Krasnala

[Dekaos Dondi]

Pan Krasnal wychodzi z grzyba na siku, lecz nie zamyka wejścia. Dlatego dobiegają do niego słowa żony i szarpią z uszy:

 

–– A drzwi to zamknąć nie łaska. Znowu nam robaków nawłazi.

–– E tam. Przestań marudzić. Przecież tłuste robaki hodujemy w ogrodzeniu z żołędzi. Czyżbyś zapomniała.

–– To ty przestań podjadać ściany naszego muchomora i mów do mnie po ludzku.

–– Po ludzku. Nigdy w życiu!

–– A dzisiaj w nocy, drapieżny ślimak podgryzał nam kapelusz dachowy. Wyraźnie słyszałam jak warczał i wciągał strzępki blaszek. Ale oczywiście, co to ciebie obchodzi. Tyś otumaniony dnie i noce.

–– Mogłaś wyjrzeć przez lufcik i go przestraszyć.

–– Wyjrzałam. Zaraz paskud czmychnął. Przecież na ciebie liczyć nie mogłam.

–– Dobre sobie. I kto tu jest otumaniony. Wiesz co. Lepiej zrobię robakobicie. Przyrządzę smakowity, chrupiący posiłek, z posypką chitynową. Po zjedzeniu, zaraz przestaniesz odlatywać.

–– Chciałbyś, co? A najchętniej byś mnie związał ostrą trawą i wyrzucił na pożarcie myszojeża.

–– Żebyś stanęła mu w gardle i narzekała w przełyku.

–– Ej kochanie zagadany. Uważaj. Krasnojad za tobą.

–– ...

–– No nic. Fajnie, że mnie stwór nie zauważył, a ślimak nie pożarł liściotestamentu, co go na kapeluszu pod białą plamką schowała.