Sumienie na kamieniu

[Dekaos Dondi]

Na przydrożnym kamieniu, który spadł z serca, siedzi Sumienie.

Kulturalnie zaczepia osoby:

 

–– Ej człowieku. Jeżeli jestem twoje, to nie bądź ostatnim chamem i kładź mnie z powrotem w tożsamość. Nogi mi ścierpły.

 

Reakcje są zazwyczaj podobne.

 

— Nie jesteś moim sumieniem, boś brudas.

 

Pewnego razu, biedne siedzące, z przebiegłą łezką w oku, wpada na pomysł. W pobliskim strumieniu, jeszcze krystalicznie czystym, zmywa z siebie wspomnianą wyżej insynuację.

 

Po krótkim czasie kamień pustoszeje. Sumienie zostaje rozszarpane na kawałki, z odgłosami zachłannego darcia, niczym szata, którą wielu chciało przyoblec, dla spokojności myśli.

 

***

 

Czasami wieczorem, nieopodal wspomnianego miejsca,

można usłyszeć, jakby… niepewne pluskanie.

 

 

 

 

 

 

Edytowane 12 Lipca 2024 przez Dekaos Dondi (wyświetl historię edycji)

[Dekaos Dondi]

@Dagmara Gądek ↔Dzięki za rezolutne rozważania  tyczące "kwiatków"

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Przesłanie tu jest też:)

E tam... lubię czasami dziwnie pisać, więc nic dziwnego, że  po mojemu.

Takie wariacje słowne, nie pasujące do siebie nawzajem, mogą paradoksalnie,

urozmaicić teks

Kamień może także wyostrzyć kosie zmysły
Pozdrowianki:)