Rów Jordanu

[Lidia Maria Concertina]

Depresja? 

Ty?! 

Tutaj?! 

 

Ostrzegam lojalnie: uważaj na to, co mówisz sam do siebie, na to, co mówisz przez sen i na słowa, które wylewają się z ciebie w pijanym amoku .... 

.... A to przecież także TY, tylko nie ten ''liryczny,'' z bukietem owoców, śpiący w nocnych tramwajach, piszący życiowe motta na karteczkach w kształcie mewy ... 

 

W duszy... 

Wódka ''Dekadent."

Zbyt wczesne popołudnie. 

Kręcimy się na fotelach z czerwonej skóry i nie dbamy o jutro - od tego są kalendarze. 
Tym razem nie mówimy nic, co też jest jakąś formą powiedzenia wszystkiego. 

 

(Chcę pączka. Albo nie, eklerka.

O, bardzo ładny żyrandol w azalie pontyjskie. Zamówię, jak wrócę do żywych.) 

(...) 

Nie, nie dziwią mnie publiczne  namiętności pomiędzy dwudziestopięciolatkami i sześćdziesięcioletnimi kobietami po dwóch rozwodach i ze znamionami na 'jeszcze względnie dobrym' ciele. 
Nie gapię się na takie sceny jak głupie cielę - myślę jedynie: ona nie wytwarza już jajeczka, a on chce pewnie taką, która wie, w którym momencie rozłożyć nogi i nie oczekuje kwiatów. 
Później ona umrze, a on ożeni się z koleżanką z roku, ale nawet czekając na poród pierworodnego będzie pamiętał plamy wątrobowe na jej obwisłych piersiach i niedepilowane 'okolice bikini.'
A czy te "okolice" to gdzieś daleko, czy na tyle "w okolicy," aby można było dojść do wniosku, że życie chce być przeżyte tak, jak chcemy?

Można na mapie zaznaczyć Boga, można - pracę w burdelu lub korporacji (to ostatecznie prawie  to samo). 
Można - wrzeszczeć z nadmiaru życia i płakać, że każda minuta to jedna grudka ziemi bliżej do tych 'dwóch metrów, pod którymi nas zakopią.' 
Tak to ujął dzisiaj ksiądz, na sumie dla dzieci. 

Wyszłam z kościoła roztrzęsiona. 
W momencie wywietrzał mój liryczny Dior, zaczęłam też myśleć o spłacie kredytu za torebkę Miu Miu - Miau Miau. 
Bóg wykopał już pierwszą łopatę ...
Na poziomie morza.

 

Edytowane 6 Lipca przez Lidia Maria Concertina (wyświetl historię edycji)