Przestrach

[Zoso]

Słońce ma ogromne problemy by zajść.

Zaśnie dopiero w listopadzie.

Zmęczone, pijane, tłuste i złe.

Tymczasem za oknem płonie Rzym.

 

Poszarpane rękawy myśli

zawijają się o przyszłość.

Obiecuję sobie naiwnie,

że jutro w końcu spadnie deszcz.

 

Nastaje zmrok, słychać wycie wilków.

Szare ćmy malują na szybach witraże.

Uporczywie próbuję oddychać,

drżącymi palcami chwytając nadzieję.

 

Przechodzi burza przy dźwiękach skrzypiec.

Wino przypomina o tym, że należy marzyć.

Paczka chusteczek, że czasem płakać,

by mieć prawdziwsze oczy.

Telefon by -

- nie, to na pewno nie.

 

Czerwone światło, jeszcze tylko chwilę czerwone.

Poczekaj,

proszę poczekaj chwilę,

przecież ta chwila może. Co ona może właściwie?