Dłonie artysty, lekkie jak piórka,
Płyną klawiszami, kiedy mówią.
Dźwięki brylanty, w przestrzeń rzucane,
W rękach muzyka, światłość przenika.
Głosy zabrane, na sali cisza,
Kaszel jednej pani, deszczu kroplą.
Chmurnie wybiega, drzwi są zamknięte,
Oczy ciekawe, lecz ona — skryta.
Być i nie być, w cichości marzenie,
Ustąp miejsca — artyście na scenie.
Historia edycji
Należy zauważyć, że wersje starsze niż 60 dni są czyszczone i nie będą tu wyświetlane
Dłonie artysty, lekkie jak piórka,
Płyną klawiszami, kiedy mówią.
Dźwięki brylanty, w przestrzeń rzucane,
W rękach muzyka, światłość przenika.
Głosy zabrane, na sali cisza,
Kaszel jednej pani, deszczu kroplą.
Chmurnie wybiega, drzwi są zamknięte,
Oczy ciekawe, lecz ona — skryta.
Być niewidoczną, w cichości marzenie,
Ustąpić miejsca — artyście na scenie.
-
Ostatnio w Warsztacie
-
Dagmara Gądek 130
@Ewelina ..jest taka różnica między rzężeniem ( świadczącym o energii), a byciem półprzytomną larwą
Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.
…a później już za enigmatyczne i zamotane.
pozdr.
0
-
-
Najczęściej komentowane w ostatnich 7 dniach
-
- 39 odpowiedzi
- 567 wyświetleń
-
- 30 odpowiedzi
- 530 wyświetleń
-
- 21 odpowiedzi
- 404 wyświetleń
-
- 20 odpowiedzi
- 400 wyświetleń
-
- 16 odpowiedzi
- 363 wyświetleń
-
-
Zarejestruj się. To bardzo proste!
Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.
-
Ostatnio dodane
-
-
Ostatnie komentarze
-
Przez andrew · Opublikowano
@Łukasz Jasiński Powodzenia na swojej drodze. Każdy osobiście za nią odpowiada. Myślę, że dopuszczasz, że wybierają ludzie i inną jak np.ja. Nie ma nieomylnych.... Pozdrawiam -
-
-
Przez Andrzej P. Zajączkowski · Opublikowano
Cóż, nie będziemy już wędrować Przez tę noc głęboką, Choć serce będzie wciąż miłować, A księżyc lśnić wysoko. Bo od miecza pochwa się pruje, A dusza ciało zużywa I serce stając dech odzyskuje I miłość też odpoczywa. Choć noc stworzona jest by miłować I zbyt wcześnie przyjdzie brzask, Lecz nie będziemy już wędrować Poprzez księżycowy blask. I George Gordon Byron (1817): So, we'll go no more a roving So late into the night, Though the heart be still as loving, And the moon be still as bright. For the sword outwears its sheath, And the soul wears out the breast, And the heart must pause to breathe, And love itself have rest. Though the night was made for loving, And the day returns too soon, Yet we'll go no more a roving By the light of the moon. -
Przez Poezja to życie · Opublikowano
Gdyby zwierzęta mogły mówić To by nas zabiły!
-
-
Najczęściej komentowane
-
-
Wiersze znanych
-
Najpopularniejsze utwory
-
Najpopularniejsze zbiory
-
Inne