Explicite

[Florian Konrad]

jest tak wiele nawyobrażane, że aż 
puchnie w tabelkach i pomiędzy wierszami.

 

lecz, choć trudno uwierzyć, nieco dzika i 
nieprzewidywalna półpłynność nie przenosi się 
na treść, ani nie koliduje z liniami skreśleń. 
cały czas jest jasno i w miarę logicznie, 
wiem gdzie, komu i po co mam dostarczać wrażeń. 

 

zabrzmiało nieco dilersko? a jest wręcz przeciwnie:
to niemal babciny i pokryty koronkami, oldschoolasty
spokój, świecówkowy rysunek wydarty pazurami 
ze szkolnego bloku, łagodność przywodząca na myśl 
chatkę z piernika. całkiem słodziutki domek, 
a jednak będący miejscem tragicznej śmierci, 
upieczenia kogoś żywcem. to nic, że jędzy.

 

zawiera się w tym jakaś rozpaczliwa i sprzeczna 
z całą moją naturą chętka istnienia, wirus, co 
przeciwstawia się niszczycielskim siłom czasu.
albo, pod przykrywką racjonalności, kolaboruje z nimi, 
każąc mi się postarać. i bardziej.

 

abym wzbierał, obrastał w półtalentki, podmożliwostki.
by potem, osiągnąwszy trudną do pojęcia nadpłynność
finansową, móc obrzucać monetami mijanych ludzi. 
i rozdawać stówy, czasem – kopniaki.

 

jednak uparcie wolę stać się jedynym członkiem tej, 
niegdyś szalenie popularniej kapeli (jak powszechnie wiadomo 
– najlepiej wychodziło jej granie dorodnej ciszy), 
który nie dożył współczesności.

 

a ja się wyślizguję, staram się być niczym pomnik uczonego,
który, kilkaset lat temu, z nieznanych powodów 
zatopiono na bagnach. gdy go niedawno wydobyto
okazało się, że przedstawia zupełnie inną osobę.
niepoprawnego lewitanta.

 

cieszy mnie zdziwienie na twarzach zgromadzonych
wokoło ludzi, ich konsternacja, rodzące się natychmiast
teorie spiskowe ("musieli podmienić!").

 

karmię się tym, krztuszę z przyjemnością.