Znów nie wiem co robić i gubię się w drodze,
Bo przecież tak wiele mam do stracenia.
I nie wiem, czego naprawdę się boję,
Gdy samotność jest gorsza od odrzucenia.
Więc kocham ideał, ale tylko w głowie,
Bo serce bolałoby bardziej niż dusza.
I tracę miesiące, bojąc się przekonać,
Że świat nie pasuje mi do scenariusza.
Nie umiem pokochać nikogo;
Miłość jest trudniejsza niż wyobrażenia.
I czuję się tak niekochana,
Gdy brak ideału jest jak brak istnienia.
Więc kocham to, czego mieć nie mogę.
Na filarach wiary oparte jest życie,
I piękne jest to, co jest niewiadome.
Nikt nie ceni prawdy ponad tajemnicę.
