Lód

[Shia]

Gdy opuściłeś nasz dom, wszystko zamarło.
Muzyka ucichła, a światło ognia zgasło.
Powietrze ziębić po skórze  zaczęło,
a serce nie wierzy, że wszystko minęło.

Nie łamie się, nie krzyczę, nawet łzy nie ronię,
przed nikim, niczym, nawet przed samym sobą, się nie bronie.
Jestem tu, egzystuje, trwam w niepokoju.
Wiem, że nie jestem już potrzeby tu nikomu. 

Gdy opuściłeś nasz dom, cisza rozbrzmiała głośno,
a ja utonąłem, zbladłem, zamarzłem. Tak beztrosko. 

Teraz niczym nie różnię się od kawałka lodu,
nie chcę mówić jak cierpię, nie chcę mówić nikomu.

Co ze mną będzie, wiedzieć nie mogę.
Może ktoś mnie stopi, może ciśnie o podłogę.
 

[Amber]

@Shia W sposobie, w jakim przekazujesz uczucia melancholii, straty i samotności przypomina styl Edgara Allana Poe, który był mistrzem w tworzeniu atmosfery grozy i tajemniczości, często eksplorując ciemniejsze aspekty ludzkiej psychiki. Pozdrawiam:)

[poezja.tanczy]

@Shia

Bo to domu, opuszczanie

To przestrzeni, naruszanie

 

Ciekawy wiersz

Nie widziałem podobnego

czyli na plus

 

Pozdrawiam miło,

M.