Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Oszukałeś mnie, Autorze

MinutaGnicia
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

MinutaGnicia

MinutaGnicia

Opublikowano
Opublikowano

Ciężko jest mnie kochać 

Gdy mam w sobie tyle wściekłości 

Kiedy wije się jak zranione zwierzę 

Nie pozwalając sobie pomóc 

 

Cierpienie miało 

Wygładzić zgrubienia mojego spojrzenia 

Nadać szlachetnego wyrazu 

Wzmocnić 

 

Nie ono to zrobi 

A kojący koc 

I słowa,

Że teraz będzie już cicho

5
Jacek_Suchowicz

Jacek_Suchowicz

Opublikowano
Opublikowano

po co w sercu stale trzymać jakąś wściekłość

i hołubić każdą chwilą oraz myślą

zaraz wywal a zobaczysz będzie lekko

ktoś wysłucha i pomoże będzie miło

 

ja rozumiem że najtrudniej się przełamać

by zaufać i otworzyć się na innych

ale pozwól sobie pomóc już od zaraz

szkoda czasu kwitnie wiosna serc niewinnych

:)

MinutaGnicia

MinutaGnicia

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

Cierpienie samo w sobie nie jest twórcze z mojej perspektywy, ale to co zrobimy w odpowiedzi na nie – już tak. Tylko nie da się w pełni odpowiedzieć na nie, gdy ciągle jest kontynuowane i nie ma się możliwości przerwania go. Stąd ta wściekłość i frustracja, bo pozornie nie możesz nic z nim zrobić. Ciągle było mi powtarzane, że „cierpienie wzmacnia”, a cały proces post-traumatyczny był zupełnie pomijany. 
przynajmniej takie są intencje na ten tekst 

3
Gizel-la

Gizel-la

Opublikowano
Opublikowano

@MinutaGnicia Cierpienie - to bodziec.

Są różne bodźce i różne reakcje na te bodźce.

Gdy uderzymy z dużą siłą - najpewniej zniszczymy, drobne uderzenia powtarzane regularnie - zwykle  pomagają wzmocnić organizm (do czasu...).

Terapia bodźcowa z powodzeniem wykorzystywana jest w psychologii, fizjoterapii, kosmetologii.

Jej zadaniem jest wypracowanie odruchów obronnych, wzmocnienie tkanek, odbudowę.

I właśnie tę teorię wziął najpewniej pod uwagę autor bardziej popularnego stwierdzenia, że "cierpienie wzmacnia".

"Cierpienie nie uszlachetnia" - to słowa napisane na kartce przez schorowanego ks Józefa Tischnera. Napisał tak, jak czuł. Kilka dni później umarł.

 

 

 

 

 

 

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • beta_b
      (Przyjemność życia)

      Przez beta_b · Opublikowano

      @Waldemar_Talar_Talar @Marek.zak1 Panowie, jestem wdzięczna za lekturę. Delikatność się przyda na świecie! Bb
    • Alicja_Wysocka
      Dziura żalu 3 (Z cyklu Dziecięce opowieści)

      Przez Alicja_Wysocka · Opublikowano

      @Berenika97 Bereniko, podobno są kobiety i dziewczyny, które nie cierpią, jeśli druga ma taką samą. No na mnie to nie działa- ja się cieszę z choćby z tego powodu, że ktoś ma gust podobny do mojego, że nie jestem taka ostania - mogę nawet siedzieć obok,  a co? Celowo nie można? A czasem i z zazdrości, że Twoja jest ładniejsza, zdarza się kąśliwa uwaga albo i złośliwa psota - no cóż... :) @beta_bNo to jeszcze coś. Wiesz, jak obok mnie usiądzie ktoś w wełnianej bluzce, albo w czymś, co jest szorstkie (marynarka, żakiet) - to się przesiadam - no po co mam się drapać? Dzięki :)
    • beta_b
      Dziura żalu 3 (Z cyklu Dziecięce opowieści)

      Przez beta_b · Opublikowano

      Historia wdzięczna a puenta znakomita. Podkreślona flamastrem. Z przyjemnością Alu. I jesteśmy zgodne w kwestii miłych materiałów. Bb   PS zniszczyłam w dzieciństwie mamie ulubioną bluzkę. Nałożylam lalce jako sukienkę i obcięłam nożycami rękawy, bo były za długie. Słabe wspomnienie (nie robiłam na złość, tyle że nikt mi nie powiedział, że tak nie można). 
    • Berenika97
      Cisza

      Przez Berenika97 · Opublikowano

      @Migrena Miłość jako akt kreacji - niezwykłe ujęcie. Słowa płyną lekko, naturalnie i zabierają mnie w sferę mistyczną i cielesną jednocześnie. I niech trwają, niech się stwarzają, natura nie zna pojęcia "koniec". O ciszy nie piszę, bo poeci wiedzą lepiej, jak ją dotknąć.  
    • Hiala
      Drewniane serce

      Przez Hiala · Opublikowano

      Stara, drewniana figura kiedyś w głównej nawie swoje miejsce miała. Wszystkie prośby, intencje i żale — przez tyle lat w jej kierunku wypowiadane — słuchała. Łzy, czasami, na posadzkę świątyni spadające — widziała. Na pytania: „Czy jesteś?”, „Czy widzisz, co robią?” — nawet gdyby mogła odpowiedzieć, odpowiedzi nie znała. A jednak, mimo swego milczenia, była jak światło w ciemności— ci, którzy przychodzili, znajdowali w niej jakąś ciszę, cień nadziei, poczucie, że nie są całkiem sami. Z wysokości swego cokołu patrzyła na dzieci trzymające matki za rękę. Na starców z różańcem w dłoniach. Na zagubionych, którzy z lękiem w oczach i gniewem w sercu stali w półmroku. Na zakochaną dziewczynę, co szeptała: „Niech mnie pokocha”.   Niemy świadek wszystkiego, co kruche i piękne w człowieku. Jej drewniane ramiona wypłowiały, twarz popękała przez wieki. Spojrzenie, wyryte przez dłuto, nie straciło jednak łagodności. Nie mogła cofnąć czasu. Nie miała mocy sprawczej. Nie znała odpowiedzi na modlitwy. A jednak — była. Właśnie to „bycie” było jej najważniejszym darem. Z czasem nowe figury, dekoracje zaczęły otaczać ją z każdej strony. Ona — skromna, lekko pochylona — wciąż stała. Stała i słuchała. Choć nie znała słów, rozumiała ciszę. A w tej ciszy ludzie mówili najwięcej. Została zdjęta z cokołu. Ostrożnie, bez ceremonii. Przeniesiona do zakrystii. Tam, między szafami z ornatami, obok zapasowych lichtarzy i zakurzonych mszałów, stoi cicho — zapomniana. Nie słyszy już szeptów modlitw. Nie czuje ciepła ludzkich spojrzeń. Nie widzi łez spadających na kamienną posadzkę.   Czasem tylko, przez uchylone drzwi, wpadają do niej echa liturgii: odległe śpiewy, brzęk dzwonków, szelest procesji. Serce z drewna — czy może w ogóle istnieć takie serce? — ściska wtedy tęsknota. Tęskni za kobietą, która codziennie zapalała przy niej maleńką świeczkę. Za chłopcem, który z obawą patrzył w jej oczy, zanim odważył się przystąpić do spowiedzi. Tęskni za szeptem: „Pomóż mi przetrwać…”. Za zapachem wosku i kadzidła. Za szczególną chwilą ciszy, gdy kościół był pusty, ale ktoś wchodził — i tylko dla niej klękał. Choć zrobiona z drewna, nosi w sobie ślady tych wszystkich dusz, które przez lata złożyły przed nią swoje ciężary. I nie umie zrozumieć, dlaczego została odsunięta. Czeka. Bo figury — tak jak ludzie — potrafią czekać. I wierzyć, choć nie potrafią mówić. Czeka. A jej drewniane serce, w zakrystii między szafami, wciąż wystukuje słowa pieśni: „Kto się w opiekę…” A ona słucha.   Rzeszów 24. 07.2025

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...