Albatros

[Father Punguenty]

Czasem albatros, płetwak białoskrzydły,        

Co tnie zimne chmury niby goniec rączy,

Żeglując szczęśnie, gdy mu skały zbrzydły,

Szybuje nad morzem, gdzie okręt się plączy.

 

Samotny porzuci swe krzykliwe fratry.  

Patrzy jak marynarz marny, chybotliwy,      

Prując łupiną, przez słone pchaną wiatry, 

Pełznie pokładem jak nielot spolegliwy.  

 

Dziwiąc się w duchu z człowieczej niezdary,

Drwi z dwunogiego, gdy kotwicę wciąga.

Marynarz go widząc, wielebne wzywa lary            

I śledząc z zazdrością, mu w duchu urąga,           

 

Bo jakże on chciałby zaczerpnąć swobody,          

Gdyby mu Eol wszechmocnie pozwolił.                  

I gdyby lęk przyrodzony wzlecieć nad wody,        

Przy ziemi go ciągle nie więził, niewolił.                

 

Ptak, więc bez strachu na burcie usiędzie,            

By skrzydeł wysiłek spoczynkiem ukoić.                

Wszak wie, że człowiek zawsze spętan będzie,   

Gdyż miast w górę patrzeć, śnić umie i roić.         

 

 

 ...po przeczytaniu wiersza Charles Baudelaire-a pod tym samym tytułem.

 

 

YouTube -

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

Edytowane 17 Maja przez Father Punguenty (wyświetl historię edycji)

[poezja.tanczy]

@Father Punguenty 

Na te spętania, co dalej wychodzi

Na te splątania, Ciebie wyswobodzi

 

Świetny kawał wiersza

Najlepszy jaki dziś czytałem

 

Pozdrawiam miło,

M.

[Father Punguenty]

@poezja.tanczy ja też

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

[Łukasz Jasiński]

Ładnie 

 

Łukasz Jasiński