Siekiera pan Ignacego

[Dekaos Dondi]

– Spójrz. Pan Ignacy ma siekierę i wychodzi z nią.

– Na spacer?

– Trudno rzec. Może chce coś roztrzaskać. Zmierza w stronę łąki, gdzie leży płaski kamień.

– Tamten kamień jest znowu pusty. To niby co?

– Widzisz w jaki sposób trzyma? Za ostre ostrze.

– Chyba dobrze, że ostre?

– Oczywiście, że tak. Krew ścieka z rozcięcia, a upał jak cholera. O chłodzeniu dłoni pomyślał, cwaniak jeden. Oby nie wyciekła całość zanim dotrze do łąki, bo nie poznamy odpowiedzi na dręczące pytanie. O w mordę popatrz. A jednak doszedł. Pochyla ciało nad kamieniem i zamaszyście trzęsie głową.

 

– Widzisz, że ich pełno na twardej szarości?

– Czego pełno?

– Gnębiących myśli. Spójrz. Właśnie wstaje i roztrzaskuje siekierą na miazgę.

– Czy teraz wygląda na bardziej szczęśliwego?

– No raczej nie. Znowu klęka przy kamieniu i znowu trzęsie głową, ale dalsze nie wylatują?

– Może cierpi na zator?

– A jeśli rozbił te szczęśliwe. Niby po czym rozpoznał, które złe, a które dobre?

– Słusznie prawisz. Musimy mu pomóc.

 

– Co ty wyprawiasz. Ułóż go jak trzeba. Doduszaj ramiona.

– Czemu?

– Nie czujesz, że wierzga uporczywie. Jakiś nieswój.

– Jak to nieswój. To jeden z naszych.

 

– Świetnie. Zostawmy ją na kamieniu. Z biegiem czasu wyciekną z niej wszystkie złe myśli.

– A jeśli dobre też?

– Spoko. Jakie to ma teraz znaczenie? Ważne żeśmy człowiekowi pomogli w potrzebie.