Jasność enigmatyczna

[Arsis]

Czy ty mnie słuchasz? Nikt nie odpowiada. Albowiem nikt. Odpowiada w mżącej szarością

głuchocie

jedynie dalekie echo barw.

 

Kiedy się tak wsłuchuję w to odpowiadanie samemu sobie, w otchłani nocy

faluje pajęczyna pęknięć

na płaszczyznach sufitów, ścian pustego pokoju…

 

Jakby coś tam żyło we śnie. W tym nadmiarze powietrza.

 

I oddychało w czterech kątach ciemnego wymiaru, w którym drgają

niezdefiniowane słowa.

 

Wiesz, w tych snach,

w tych samotnych,

ktoś mnie zdradza z księżycem w pełni.

 

Kto?

 

Idzie w aureoli srebrnego blasku

i w srebrnych do samej ziemi

szatach.

Idzie razem z cieniami drzew,

co się kołyszą w nieskończonym szpalerze drogi.

 

Jest cicho. Tylko serce bije w szumie wartkiego strumienia, w kroplistym szmerze.

 

W płynącej w żyłach

wzburzonej gorączką krwi.

 

Kto tu jest?

 

Zasłaniam oczy przed tą przedziwną,

rozbłysłą znienacka jasnością,

co wywija się

błękitną gwiazdą w gałęziach smukłej topoli.

 

I drąży.

 

Przewierca na wylot

niedokończone

popiersia rzeźb…

 

I zastyga na ich twarzach

kamiennym krzykiem przerażenia…

 

(Włodzimierz Zastawniak,2024-05-05)

 

 

Edytowane 5 Maja przez Arsis (wyświetl historię edycji)

[violetta]

@Arsis drzewa potrafią mieć fantazje:)