Wstęp

[ie23efdd]

Przekazać piękno czy zabić?

Treści ukryte między wierszami.

Ukazać czy pomścić?

Zniknąć czy zapomnieć?

To coś, co powinno się nie odzywać,

a co najwyżej cicho o sobie upomnieć.

 

Chciałbym wstęp,

a raczej apostrofę do muzy napisać

i streścić ją nie przesadnie, lecz względnie.

Dzisiaj jednak to tylko brednie,

za które zostałbym wyśmiany.

Powiem, więc jedno na przekór:

Modlę się o wychowanie dobre 

i zdrowie polskiej oświaty.

 

Muza niby początek wielki.

Muza niczym Courbet

z jego L'Origine du monde.

I tak żaden wzrok twój

nie ujrzy tego upragnionego

początku wszechświata.

Zwracam się więc do Ciebie,

tak samo mocno jak Ciebie

się wypierałem, by muzo ma 

zniszczyć i stworzyć to

co nazywałem światem.

 

Zniszczyć toksyczną relację między poezją i filozofią,

a przynajmniej ostudzić strudzone myśli Platona.

Żeby to wszystko nie nazywać pracą.

Żeby to stale wzrastało w potrzebie.

Żeby zniszczyć idee stworzone w niebie.

 

Sceptycy unieszkodliwili tanie opowiadania romantyczne.

Znikome rysy ludzkie. Wszystko wykalkulowane, etyczne.

Nie chcę błagać o czyny przykryte kołdrą nihilizmu.

Sam tak miałem. Wszystko tylko z ukrytą nędznie wścieklizną.

I uczucia błahe narzucone bliźniemu. Trochę się cofnąć w czasie.

Przeczytać Spinozę. Może ta Etyka w końcu ukorzy

wysublimowane twarze pogrążone w ciągłej ocenie

przez pryzmat własny. Zniszczyć i zapomnieć. Tylko śmiech 

przez chorobę ukształtowany i wzgardzony jednocześnie.

Jak utrzeć nosa innym i zniknąć bez śladu?

 

Muzo wskaż mi nadzieję kolejnego westchnienia.

Nic nie warte słowa. Czyny skandaliczne, trwoga.

Wszystko w przestrachu.

Wszystko w oparciu o gniew.

Tam gdzie mediacja wywołuje jedynie śmiech.

Kieszonkowe wyliczanki. Błagam o skruchę.

Nie znajdziemy raju w miejscu gdzie

z ludzi wysysa się duszę. Sprzedajny krytycyzm.

Tam gdzie najgorszy artysta góruje nad najlepszym recenzentem.

 

 

 

Edytowane 24 Kwietnia przez ie23efdd (wyświetl historię edycji)