człowiek bawiący się niebem

[Wiktoria Hieacynt]

w górę nur w chmur gęstwinę
błękitny bór na wietrze faluje
gwałci rozum i ciało i duszę
oplata promieniem drżącą szyję
wiąże
dłonie
stopy
splata

opycha (się)
opycha łapiąc chmurne niebo
ugniata w dłoniach
ugniata (i)
wpycha na siłę
wpycha
do zdławionego gardła

niebiesko
niebiesko od stóp po szyję
gęsto
gęsto w błękitu gęstwinie

blisko do Boga za
blisko (a)
do ludzi
do ludzi za lekko zbyt
płynnie za miękko zbyt
jasno z prześwitem w pękniętej czaszce
z której jak mag z cylindra wyciąga
wstążkę
błękitną

błękitna rwie się na wietrze jak
chorągiew jak
maszt jak
lekka sukienka

błękitną przeciąga po niebie
błękitną
przywiązuje Boską Stopę
do swego błękitnego nadgarstka

przy Bogu blisko
zbyt blisko (a)
do ludzi przedrzeć się nie może
nie może
przez chmur gęstwinę

[Sara72]

Witaj
Troszkę "za błękitnie" mi się zrobiło...
ale myślę że wiem co chciałaś przekazać tym wierszem.
Skróciłabym opis i zawarła sens w mniejszej ilości słów.
Generalnie jestem na tak.
Pozdrawiam :)