Klucz do trumny

[Dawid Rzeszutek]

Klucz do trumny

 

Włożyłem klucz do trumny - gwóźdź!
Był mym ostrym przeciwnikiem życia
Wtem zawołałem - różo cierni - Wróć!
Mamy tu jedną gehennę do przebycia

 

Ku oczom skruszonym moim we łzach
Ukazał się płomień - czerwieni duszy jej
Cierpienia wtem wyłonił sie tutaj krach
Wołam do róży - miłością mą wiatr siej!

 

Trumna była drewnianym mi domem
Róża na piersi powoli daje nadzieję
Że choć nieśmiertelny to we łzie utonę
A róża wyniki kalkulacji bytu rozsieję

 

Na cóż kasztanowa wieczność mnie?
Skry olimpijskiego znicza w wychodku?
Mnie starej na dłoni Jokera szarej ćmie
Któremu kościół wytyka - Ty wrzodku!

 

Może tu nieistnienie jest piękniejsze 
Od zawsze tych samych gazet i pism
Od mord co co dzień są nieszczersze
Co zamiast wstrzymać bat wołają - bis!

 

Boże czy się odważysz unicestwić?
Dziecko, które jest za stare by istnieć!
Nad którym los zaczął się pastwić
Który jest jak bez korony król - cieć!

 

Widzieć wdzięczność jest tu darem
Powiedzmy, że zabiłem cały świat
To wykończ mnie wnet Boże za kare
Niech wyłączy światło moje twój kat

 

Autor: Dawid Daniel Rzeszutek

Edytowane 8 Kwietnia przez Dawid Rzeszutek (wyświetl historię edycji)