Dnoryt

[Florian Konrad]

niby zakazano nam istnieć, jednak odnajdujemy się 
w podgwarach, w absurdalnych tekstach ("Epitafium dla 
Kim Kardashian", "Językator", "Elegia okołocelebrycka")
dostrzegamy swoje zniekształcone imiona.

 

powinienem się cieszyć, że — bytność! koegzystencja!
niestety, to idzie w złym kierunku, zaczynam sądzić,
że każdy rodzaj miłości ma w sobie za dużo
z gry, w zasadzie to rodzaj teatru, gdzie przypada
najpośledniejsza z ról, stoi się w trzecim rzędzie 
Chóru Kontestatorów. że lepiej rozciąć się samemu,

włożyć palce tam gdzie nie trzeba, docisnąć kulkę
pełną karbów, niemal wyrwać plastikowy dżojstik 
i patrzeć, jak wypływają piksele, świetlne fale, 
szum leje się, kaskada za kaskadą. 

 

że może powinienem obrosnąć wypustkami, 
ponad setką brzuchów, w których przelewałoby się 
nie najlepiej pachnące sadło, zniekształcić się 
do tego stopnia, by nie móc. choćby pomyśleć.

kuczę, ileż mam w sobie goryczy!

normalnie jest ze mnie człowiek zaprzeszły, 
własny przodek, pradziadzio-słomianka, 
zubożały Sarmata, co patrzy na świat z wysokości 
strzechy, zabobonny i nieprzekonywalny szeptuch
bortający poglądy na kołowrotku (czemu ciągle
potwornieją, zamiast lnu obraca się coś suchego
i z kolcami, materia, której nie dotknąć?),
po prostu wybijak!  

 

rozświetliłbym się, na bogato i współcześnie,
ale jak? okiennice same się zamykają,
sneakersy, za sprawą czaru, zostają zmienione
w łapcie z łyka, panele podłogowe — w polepę.