Nie wszyscy

[Lidia Maria Concertina]

Łąki przeżytych lat: wychnięte tataraki, puste kłosy i mak ... wszyscy jesteśmy narkomanami życia. 

Niby chcemy popełniać samobójstwa, walczyć na wojnach "na śmierć" - niekoniecznie, bardziej "na przeżycie." Z nudy wirujemy w lejach skandali, narzekamy, że nie ma dobra i miłości, wciąż za mało zarabiamy, nie warto się starać ...
Piszemy poematy o trumnach, regularnie co kilka dni tracimy z oczu sens życia ...

... Ale! Niech no tylko nas zabiją! Nie, nie! Nie pozwalaj sobie! Mam kredyt do spłacenia, syn za chwilę będzie pisał samogłoski, córka już potrafi siedzieć, chcę zobaczyć Istrię, dostać fundusze na rozwój mentalności rezurekcyjnej w rzeczywistości postpandemicznej, kupić małe pastwisko w Górach Sowich, no i przede wszystkim - jestem bez makijażu, bez spowiedzi i bez sakramentów!
Dlatego nie mogę teraz umrzeć.

Sumienie to krzesło elektryczne pod słabym, ale stałym napięciem. Bywa, że pulsuje jak rwący ból, przerywa połączenie, miewa braki sygnału
Ale to wszystko tylko przez sekundy:
całkowitości mojego istnienia,
kropli w kosmicznym oceanie ...
Pustość! Pustka! Pustota! Spustoszenie!

Co do tego nie mam złudzeń.
Pełnia!
Przeżywam ją bardziej, niż ktokolwiek inny. W białych pokojach, kąpielach z wody kolońskiej i róż, przy świecach o zapachu belgradzkiej czekolady ...
Czy to romantyzm?!
Młody mężczyzna, który dał mi sporo cielesnej miłości, z determinacją oznajmia, że musi mnie posiąść przez otwór duszy. "Zejdź do Żabki, może mają korkociąg."

Idąc do domu liczę latarnie i klomby róż, mijam kościoły, pomijam "dlaczego."
Tym razem to nie żarty.
To już samobójstwo.
Połykam cały listek leku o nazwie Laremid.
Zdążyli mnie odratować.
Na kolację pożeram własne ciało.
W testamencie zostawiam tylko kawałek duszy.
I potrzebuję się skupić.


 

 

 

[Corleone 11]

@Lidia Maria Concertina

   Świetne

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

. 

   Serdeczne pozdrowienia.