Byliśmy we śnie, jesteśmy

[Arsis]

Poprzez pyłki odczytujemy nasze palce, poprzez płatki, dmuchawce… Usta. Nasze usta

nabrzmiałe czerwienią krwistej róży…

 

I te usta znojne, wilgotne. Te usta wspólnym oddechem spętane…

 

Powiedz mi. Spójrz, jak płoną kwiaty.

Jak wonnym niosą się echem na skraj widzialnego lata.

 

Te usta nasze. Sperlone rosą dłonie.

W tym dusznym ogrodzie,

wonnym, ponętnym, nieśmiałym …

 

Widzimy piękno. 

Słońce spomiędzy liści wychyla się kulą.  

 

I jakiś obłok jak żagiel

zagubiony, senny…

… biała smuga po odrzutowcu…

 

Co z rozpostartymi skrzydłami nad polami leci, nad łąką…

 

Daleko

leci…

… za las…

 

Tu w poświacie zachodu

długie cienie

umykają na wskroś.

 

Łączą się i giną

w liliowej purpurze.

 

W nadciągającym zmierzchu jesteśmy. Odkrywając się, kiedy ciemność spowija nas

niczym kołdrą.

 

Dotknij moich ust. Dotknijmy nawzajem siebie.

 

Jak kochankowie

zagłębieni

w trawie,

co posiedli niebo.

 

Dokąd poprowadzi nas teraz wzrok?  

 

Wyżej. Jeszcze wyżej…

 

Aż po wierzchołki strzelistych topól,

których szpaler kołysze się na skraju i chwieje.

 

Kocham

cię…

 

… wiem…

 

(Włodzimierz Zastawniak, 2024-03-07)

 

 

 

[violetta]

Gorący :)