Ars belli

[Marcin Sztelak]

 

Wypalam sobie oczy rozpaloną do białości

kromką chleba, w zapętlonym na supeł 

gardle rodzi się krzyk, pierwotny. 

Umazany krwią tańczę na zgliszczach.

 

Pośród wciąż na nowo odrastających

spalonych drzew. Popiół wiruje

wraz ze mną tworząc dziecinne

obrazki do kolorowania.

 

Tylko kredki strawił ogień,

zrzucony z nieba posłuszną ręką.

Pozostał cień przerażonych spojrzeń

wyżarzony w asfalcie.

 

Niemy ból półotwartych ust,

w których nie zdążył narodzić się szept modlitwy.

Do jakiegokolwiek boga,

nawet głuchego jak detonacja.