Ta miłość jedynej wiary

[Dawid Rzeszutek]

Ta miłość jedynej wiary

 

Chorągiew piekieł ciemna zawisła
Cierpieniem jak laską mocno wsparta
Otchłań za nią jak powódź przyszła
Odwraca się chaosu i mordu karta

 

Cień ciągnie się z dziewiątego kręgu
Wraz z ogniem w cieniu wilków paszczy
Trwa czas w monet ognistych brzęku
Ognistej waluty demon nagle wrzeszczy

 

Szatana wiodą jęki cyklonów cierpień
Duszą się dusze ostatnich świętych
Wbite są łzy aniołów na zgliszczy pień
Z oczu żywych krew tryska przeciętych

 

Teraz modlitwa staje sie wieczerza
Karmi cierpiących jakby za wieki
Duch przeklęty świat ten przemierza
Duch boży broni stargany i kaleki

 

Miłość trwa bez pulsu i bicia serca
Serca płoną siłą krzywdy bezradne
Nadszedł wieczny czasu życia poborca
Woła - ja istnienie Bogu wnet skradnę

 

Jezus obudził się ze snu wieczystego
Chwycił grom i szatana nim poraził
Zniszczył zło siłą bezgraniczną jego
Już słońce wstaje a lud znów marzy

 

To bolesne, ten koszmar, ten upadek
Co zbudził ze snu naszego jedynego 
On sam ciemnosci dał miłosną rade
Wzmorzył boskie siły miłości z niczego

 

Autor: Dawid Daniel Rzeszutek