pantoflarz

[MIROSŁAW C.]

 

 

z pewnością

kocha swoją piękną bestię

 

jak nakręcona zabawka

otoczona przez mróz i szumy

tańczy w puchu z rozprutej pierzyny 

 

a jego siwe skronie 

wplecione w deseń czarodziejki 

drżą

niczym pierwszy strach 

zaciśnięty w dłoni 

 

czego nazwać i zrozumieć 

nie umiem 

 

 

 

[duszka]

@MIROSŁAW C. Wygląda na to, że widzi w niej więcej niż człowieka, albo coś innego niż człowieka... To  "wykrzywia" relację, co bardzo dobrze obrazuje wiersz, przez co do głębi niepokoi. Życzę mu (i jej) przebudzenia. Pozdrawiam :)

[Marek.zak1]

Taki z charakteru, a charakter dostajemy w genach. 

[MIROSŁAW C.]

@duszka Można by tu jeszcze spróbować ugryźć zagadnienie matematyką :

Minus i minus daje plus.
Minus i plus daje minus
Plus i plus daje plus.
Plus i minus daje minus.

 

Pozdrawiam. 

@Marek.zak1 Adam był pierwszym...

Pozdrawiam. 

[Rolek]

@MIROSŁAW C.

Bać się samotności to straszna rzecz. Też się bałem, ale pantoflarzem nie zostałem.

Pozdrawiam

[MIROSŁAW C.]

@Rolek

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Cieszę się. 

Pozdrawiam. 

[Rolek]

@MIROSŁAW C. Też się cieszę.

[poezja.tanczy]

@MIROSŁAW C.

Zrozumienie, i poznanie

Takie to.. oszukiwanie

 

Ciekawy wiersz

do przemyślenia

 

Pozdrawiam miło,

M.

[MIROSŁAW C.]

@poezja.tanczy Dziękuję, pozdrawiam.