Ogród przemijania

[Jarek_Polanowski]

Na szpilkach pąsowego
bólu nakłute:
moja myśl, moje czucie;
motyle rozpostarte w nieskończoności.

Przyłóż ucho, Czujesz!
Trzepoczę jak pomylony;
to serce odmierza czwarty,
metaforyczny wymiar.

Jeszcze parę kroków,
jeszcze parę westchnień.
Nasze spojrzenia zbudują pomost
między jednym dotykiem a drugim,
między jednym a drugim
końcem nieskończoności.
Chcę w desperacji w to uwierzyć.

Pocałunkami objawienia,
W szmerze deszczu,
W naszyjniku z tęczy
chwytamy perły światła.

Wyłuskujemy ziarenka prawdy
o ptakach, o pnącym winie,
o zapachu toni zielonej.

Jeszcze parę łez
wśród liści złoconych,
Bo już przeminęło,
jak muśnięcie dłoni,
jak stopnienie wszystkich
bieli zimowych.

I choć chcieliśmy lepiej
Nie będzie inaczej:
W tym czwartym
metaforycznym wymiarze
ogrodu przemijania.

[Joanna_W.]

Dużo i ładnie.
Może tylko ziarna prawdy zamienić na coś innego.

A.