Rainer Maria Rilke - To jest ten dzień (Das ist der Tag)

[Andrzej P. Zajączkowski]

To jest ten dzień, gdym smutny na tronie
to ta noc, co na kolana rzuci mnie;
modląc się: bym choć raz mej koronie
mógł pozwolić z głowy zdjąć się.

 

Przez tępy jej ucisk czaszkę mam siną,
wszak w podzięce by mi się należało 
jej turkusom, diamentom i rubinom
choć raz spojrzeć w oczy nieśmiało?

 

Może kamieni blask coś dawno zabiło
albo smutki, moi goście je zabrali,
może też, że ich w koronie nie było,
którą mi dali?...
 

I Rainer:

Das ist der Tag, in dem ich traurig throne,
das ist die Nacht, die mich ins Knieen warf;
da bet ich: dass ich einmal meine Krone
von meinem Haupte heben darf.

 

Lang muss ich ihrem dumpfen Drucke dienen,
darf ich zum Dank nicht einmal ihren blaun
Türkisen, ihren Rauten und Rubinen
erschauernd in die Augen schaun?

 

Vielleicht erstarb schon lang der Strahl der Steine,
es stahl sie mir vielleicht mein Gast, der Gram,
vielleicht auch waren in der Krone keine,
die ich bekam?...
 

Edytowane 16 Lutego przez Andrzej P. Zajączkowski (wyświetl historię edycji)