Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Serce swoje wyjąłem

i w ramę oprawiłem. 

Wisząc na ścianie, zielona

krew z niego płynie. 

 

Łodygi roślin to moje żyły.

Roślina mnie wykarmiła

jak matka dziecko. 

 

Wśród roślin wyrosłem

serce człowieka oddaje,

by rośliną zostać. 

 

Wokoło zapach kwiatów,

spocony poranną rosą

usycham z końcem lata.

 

Słychać mój głos,

lecz mnie nie widać. 

Pośród strug deszczu

i płatków śniegu

żegnam sam siebie.

 

Szarością dnia

i zachodem słońca

dusza rośliny nad

białą łąką się unosi.

Opublikowano (edytowane)

@Adam Zębala Niezwykły, mocno działający na wyobraźnię przekaz... Mnie także fascynują rośliny i w pewien sposób inspirują - ich wierność prawom natury (o którą nam tak trudno), ich złączenie z ziemią korzeniami i otwieranie się ku światłu. W tym posłuszeństwie można rzeczywiście odczuwać ich "miłość", ich "duszę". Tak jest u mnie. Pozdrawiam :)

 

 

Edytowane przez duszka (wyświetl historię edycji)

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


×
×
  • Dodaj nową pozycję...