Z duszą rośliny

[Adam Zębala]

Serce swoje wyjąłem

i w ramę oprawiłem. 

Wisząc na ścianie, zielona

krew z niego płynie. 

 

Łodygi roślin to moje żyły.

Roślina mnie wykarmiła

jak matka dziecko. 

 

Wśród roślin wyrosłem

serce człowieka oddaje,

by rośliną zostać. 

 

Wokoło zapach kwiatów,

spocony poranną rosą

usycham z końcem lata.

 

Słychać mój głos,

lecz mnie nie widać. 

Pośród strug deszczu

i płatków śniegu

żegnam sam siebie.

 

Szarością dnia

i zachodem słońca

dusza rośliny nad

białą łąką się unosi.

[duszka]

@Adam Zębala Niezwykły, mocno działający na wyobraźnię przekaz... Mnie także fascynują rośliny i w pewien sposób inspirują - ich wierność prawom natury (o którą nam tak trudno), ich złączenie z ziemią korzeniami i otwieranie się ku światłu. W tym posłuszeństwie można rzeczywiście odczuwać ich "miłość", ich "duszę". Tak jest u mnie. Pozdrawiam :)

 

 

Edytowane 3 Lutego przez duszka (wyświetl historię edycji)