Tapczan w Shinjuku

[Lidia Maria Concertina]

Zmyślony świat jakoś nie przychodzi mi teraz do głowy. 

Moje futurystuczne megalopolie świata - skąpane w tuszu tanich długopisów, nie wydają się posiadać ani dachów ani tym bardziej fundamentów. I toną. 

 

Czerwone auto zmysłów sunie płatną autostradą.

 

W szpalerze snów wychwytuję jakiś dawny spokój i dzień - z gatunku tych, w których zawsze było słońce, a w przydrożnych barach stawiali kolejkę - "do nawrócenia." 

 

Modlitwa przewraca się na drugą stronę.

Drobny druk czy pustka? 

 

Na drugi bok przewracam odrętwiałą z zimna ścianę. I dalej plotę: warkocze kiepskich bajek. 

 

Mocno wybita północ głaszcze mnie po opętanej głowie, dzień - trzyma mocno na postronku. 

Nie przeżyję go teraz, ani ...

 

nigdy więcej.