Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

cisza... (???)


Rekomendowane odpowiedzi

 

Może nie dosłowna - cisza - bo są osoby, które pofatygują się, by skreślić choć krótki komentarz innym 
bywalcom, alle... 
drodzy Użytkownicy, gdy wchodzę tutaj i widzę ciąg wrzucanych nowych treści, a tak niewiele 'ruchów'
od Autorów, wobec innych, to zastanawiam się... czy naprawdę mamy się 'mijać', kombinować, 
że niby się jest, ale po co komuś, gdy - mój wiersz czeka na koment.

Niech każdy "milczek" chwilkę pomyśli, czy jesteśmy tutaj tylko dla samych siebie, czy damy 
namiastkę "dialogu" pomiędzy, oczywiście w temacie wiersza.

Życzę wszystkim owocnych wejść na 'orga.

 

 

 

Edytowane przez Nata_Kruk (wyświetl historię edycji)
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Nie dziwi mnie brak odzewu, tutejsze TWA lubi sobie pogawędzić o sobie, twórczość ma powiedzmy na drugim planie. Zresztą jak wiersz jest ciekawy i niestandardowy to autor się obraża na komentarze. Ideą serduszek było, by nie powtarzać swojej aprobaty na setki sposobów i aby uniknąć pustosłowia. Nie wiem tylko do czego potrzebny jest pucharek?
Podsumowując żeby krytykować i oceniać potrzebny jest wysiłek intelektualny. Łatwiej jest gadać o niczym i klaskać uszami :))) co jest lepsze od antykrytyki. Ogólnie rzecz biorąc popisy i nic poważnego, a trzeba brać pod uwagę nie tylko stan i poziom orga, ale też sytuację bieżącą i wiszącym nad głową nieuniknionym konfliktem. Bawmy się dopóki możemy :))

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

... czasami można coś wtrącić.. pomiędzy.. dla luzu, ale rozciąganie ploteczek na kilkanaście, lub kilkadziesiąt kolejnych postów, to totalna masakra, dla mnie... od tego jest poczta prywatna.

   Sporo racji w dalszej części... że łatwiej gadać o niczym, tyle, że nie wszystkich to interesuje.

Sytuacja bieżąca, w ogóle... no tak, to czuć ogólnie w treściach, da się sporo 'wyłowić'.

Bawmy się.?.. ano próbujmy.. być także dla innych. Będę chyba zawsze do tego zachęcać.  Dzięki za komentarz.

 

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

@Nata_Kruk który to już raz :) Ale dobrze, że o tym piszesz, może jednak to zrobi.

 

Przyznam, że też nie do każdego zaglądam, z różnych przyczyn, często właśnie z tej,

 

o której piszesz. Ale z drugiej strony, tego zrobić po prostu się nie da, czasem fizycznie.

 

Może jakiś licznik? Ilość wejść własnych / ilość komentarzy.

 

Trochę inwigilacją zapachniało? Ciężki temat, ale dobrze, że jest :)

 

Pozdrawiam

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

@jan_komułzykant ... Janko, tak, temat cyklicznie powraca, ale jak ma nie powracać...
Każdy z piszących wie, o co chodzi, ja tylko ponownie zasygnalizowałam temat.  
Licznik.?. czy ja wiem... to chyba nienajlepszy pomysł.
Chodzi o zwykłe fair play wobec innych, jak napisała kiedyś Ala Wysocka, znowu ją przywołuję....
chcesz mieć 'komentarze', daj słowo także innym, to takie proste...
Tak, dłuuuga cisza może zniechęcić do wejść, a niektóre wiersze naprawdę ciekawe.
Druga racja... nierealnym jest bycie u każdego, ale i częstotliwość wrzutek czasem zwala z fotela.
Z przyjemnością wspominam limit, sztuka na tydzień, był już taki wątek, więc nie ma co drugi raz...
No tak, temat ciężkawy i znowu ja się z nim wychylam... ehhh... Nata... :)
Dziękuję Ci.

Pozdrawiam.

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

@Nata_Kruk o właśnie, ploteczki jak na GG ;)), masakra. Niestety, czasami nie pasuje panu odmówić pani i ciągnie się to jak słuchowisko ;p

Podziękowania za serduszko - o ile u siebie, jak najbardziej, nawet wypada. Natomiast dziękowanie za to samo u kogoś, bo ktoś pochwalił wpis, to już jest nadużywanie cierpliwości osoby, która założyła wątek, czekającej zapewne na konstruktywne komentarze, a ma śmietnik. Doznałem, więc wiem, co mówię, chyba 4 strony tego było. :D Tylko po co, żeby nabijać sobie 'punkty'? Dziecinada.

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

... ploteczki, jak słuchowisko.? poniekąd, tylko fonii brakuje... ok. czaaasem niech 'coś się' komuś wtrąci... :)

najwyżej się uśmiechniemy, albo złapiemy za gOwę... :)
Druga część postu, nie wiem, czy dobrze rozumiem... mogę mówić za siebie.

Gdy wchodzę pod inne wiersze i jakiś komentarz pasuje mi, tj. zgadam się z nim, daję punkt pod... i po wierszem...

to trochę pójście na łatwiznę, ale wolę nie powielać czyichś słów, choć nieraz jakąś cząstkę cytuję.

@jan_komułzykant ... dziękuję ponownie, za zabranie 'głosu'... :)

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

@Nata_Kruk  To jeszcze raz, bo chyba źle wyłożyłem Natko. Ja też daję punkty, jak mi się podoba

czyjaś wypowiedź. Kwestia w tym, aby osoba, której się "trafiło" to pogłaskanie nie dziękowała

za to pod czyimś wątkiem i to za każdym razem (np. jak dostanie 3 głaski za jeden post) bo

to głupio wygląda po prostu przy 18 takich postach x 3 = 54 podziękowania :)

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

  • 2 tygodnie później...

Cisza ciszą... trafia się i chwilkami, jakby była w uśpieniu, ale to tylko... chwilki.. a szkoda.

 

Pytanie do administratora... @Mateusz .... odnośnie ilości wyświetleń w kilku ostatnich pozycjach wrzuconych

w.. wiersze gotowe.. te liczby, to chyba jakiś błąd "systemu (?) nie wiem, jak to nazwać.

Mógłbyś słówko w temacie.?

Z góry dziękuję.

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

@Mateusz ... to nie tyle problem, chociaż dla mnie, trochę tak... bo trochę dziwnie wygląda

wiersz, dopiero co wrzucony, a mający niebotyczną ilość kliknięć.

Może bym się w temacie nie odzywała, gdyby nie to, że trafiło także na mój ostatni..

"Przygasa dzień". Przyznasz chyba, że od czwartku, do dzisiaj... liczba ponad.. 10.100 razy

wygląda nienaturalnie.. i komicznie, stąd moje pytanie... czy to awaria.?   Bo o tym pomyślałam.

Pozdrawiam.

 

 

 

Edytowane przez Nata_Kruk (wyświetl historię edycji)
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

@Nata_Kruk @jan_komułzykant 

A może po prostu prezentowane są tandetne i do bani? Skąd pewność, że to co jest opublikowane jest warte jakiejkolwiek uwagi?

Ja, po wielu miesiącach zmieniłem taktykę i zasada jest bardzo prosta i uczciwa: "Ty nie widzisz mnie, ja nie widzę ciebie". proste, prawda? I przestałem się tym przejmować. 

Na forum jest bardzo wiele osób, które dodają treści, ale nie czytają nikogo. Są także osoby stronnicze. Wystarczy, że ogłosiłem się ateistą i z automatu straciłem wielbicieli. Ogłosiłem się lewicowcem i także straciłem wielbicieli. Nie poruszam w swoich wierszach ani polityki, ani religii. Piszę przede wszystkim o własnych emocjach, bardzo często o depresji i śmierci. Jednak nie podoba się to innym aż tak bardzo, jakbym sobie życzył. A to znaczy, że zamiast jojczyć powinienem zastanowić się nad tym czy to co zamieszczam jest faktycznie fajne. Dlatego też mój ostatni wiersz sobie leży już dłuższy czas i sobie będzie leżał. Jest zbyt osobisty.

Mimo tego wybiórczo czytam niektóre wiersze, ale to po prostu gnioty nie warte uwagi.

Innymi słowy: Chcesz więcej uwagi? No to pisz tak, żeby tą uwagę zdobyć. I tyle.

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • spotkało się zimno i deszcz   a ja ja rowerem do pracy trochę daleko czterdzieści kilometrów ufam że…   spojrzenie w górę rozmowa z... nie lubię znajomości czasami jednak...   cuda  się zdarzają  wystarczy wierzyć ruszam samochód zostaje w garażu   11.2024 andrew Czy zmoknę…
    • @Jacek_Suchowicz Super bajka Miło zasnąłem    Pozdrawiam serdecznie  Miłego dnia 
    • Opływa mnie woda. Krajobraz pełen niedomówień. Moje stopy. Fala za falą. Piana… Sól wsącza się przez nozdrza, źrenice... Gryzie mózg. Widziałem dookolnie. We śnie albo na jawie. Widziałem z bardzo wysoka.   Jakiś tartak w dole. Deski. Garaż. Tam w dole czaiła się cisza, choć słońce padało jasno i ostro. Padało strumieniami. Przesączało się przez liście dębów, kasztanów.   Japońskie słowo Komorebi, oznacza: ko – drzewo lub drzewa; more – przenikanie; bi – słoneczne światło.   A więc ono padało na każdy opuszczony przedmiot. Na każdą rzecz rzuconą w zapomnienie.   Przechodzę, przechodziłem albo bardziej przepływam wzdłuż rzeźb...   Tej całej maestrii starodawnego zdobienia. Kunsztowna elewacja zabytkowej kamienicy. Pełna renesansowych okien.   Ciemnych. Zasłoniętych grubymi storami. Wyszukana sztukateria...   Choć niezwykle brudna. Pełna zacieków i plam. Chorobowych liszai...   Twarze wykute w kamieniu. Popiersia. Filary. Freski. Woluty. Liście akantów o postrzępionym, dekoracyjnym obrysie, bycze głowy (bukraniony) jak w starożytnej Grecji.   Atlasy podpierające masywne balkony… Fryz zdobiony płaskorzeźbami i polichromią.   Metopy, tryglify. Zawiłe meandry…   Wydłużone, niskie prostokąty dające możliwość rozbudowanych scen.   Nieskończonych fantazji.   Jest ostrość i wyrazistość świadcząca o chorobie umysłu. O gorączce.   Albowiem pojmowałem każdą cząstkę z pianą na ustach, okruch lśniącego kwarcu. I w ostrości tej jarzyła mi się jakaś widzialność, jarzyło jakieś uniesienie… I śniłem na jawie, śniąc sen skrzydlaty, potrójny, poczwórny zarazem.   A ty śniłaś razem ze mną w tej nieświadomości. Byłaś ze mną, nie będąc wcale.   Coś mnie ciągnęło donikąd. Do tej feerii majaków. Do tej architektonicznej, pełnej szczegółów aury.   Wąskie alejki. Kręte. Schody drewniane. Kute z żelaza furtki, bramy...   Jakieś pomosty. Zwodzone nad niczym kładki.   Mozaika wejść i wyjść. Fasady w słońcu, podwórza w półcieniu.   Poprzecinane ciemnymi szczelinami puste place z mżącymi pikselami wewnątrz. Od nie wiadomo czego, ale bardzo kontrastowo jak w obrazach Giorgio de Chirico.   Za oknami twarze przytknięte do szyb. Sylwetki oparte o kamienne parapety.   Szare.   Coś na podobieństwo duchów. Zjaw…   Szedłem, gdzieś tutaj. Co zawsze, ale gdzie indziej.   Przechodziłem tu wiele razy, od zarania swojego jestestwa.   Przechodziłem i widzę, coś czego nigdy wcześniej nie widziałem.   Jakieś wejścia z boku, nieznane, choć przewidywałem ich obecność.   Mur.   Za murem skwery. Pola szumiącej trawy i domy willowe. Zdobione finezyjnie pałace. Opuszczone chyba, albo nieczęsto używane.   Szedłem za nią. Za tą kobietą.   Ale przyśpieszyła kroku, znikając za zakrętem. Za furtką skrzypiąca w powiewie, albo od poruszenia niewidzialną, bladą dłonią.   W meandrach labiryntu wąskich uliczek szept mieszał się z piskliwym szumem gorączki.   Ze szmerem liści pożółkłych, brązowych w jesieni. Uschniętych...   *   Znowu zapadam się w noc.   Idę.   Wyszedłem wówczas przez szczelinę pełną światła. Powracam po latach w ten mrok zapomnienia.   Stąpam po parkiecie z dębowej klepki. Przez zimne pokoje, korytarze jakiegoś pałacu, w którym stoją po bokach milczące posągi z marmuru.   W którym doskwiera nieustannie szemrzący w uszach nurt wezbranej krwi.   Balet drgających cieni na ścianach, suficie… Mojej twarzy...   Od płomieni świec, które ktoś kiedyś poustawiał gdziekolwiek. Wszędzie....   Wróciłem. Jestem…   A czy ty jesteś?   Witasz mnie pustką. Inaczej jak za życia, kiedy wychodziłaś mi naprzeciw.   Zapraszasz do środka takim ruchem ręki, ulotnym.   Rysując koła przeogromne w powietrzu, kroczysz powoli przede mną, trochę z boku, jak przewodnik w muzeum, co opowiada dawne dzieje.   I nucisz cicho kołysankę, kiedy zmęczony siadam na podłodze, na ziemi...   Kładę się na twoim grobie.   (Włodzimierz Zastawniak, 2024-11-25)    
    • Ale dlaczego więźniarką ZIEMI?
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...