Misterium III: Drugie przyjście

[Arsis]

Czekam w cieniu. Ty, wychodzisz ze światła. Cała w świetle, w świetlistej aureoli.

Wychodzisz. Wyłaniasz się. Zstępujesz…

 

Jestem ukryty w cieniu

pod powałą

ciężkiego mroku.

 

Widzę ciebie. O, jakże wiele widzę!

 

Czy ty płoniesz?

 

Zaiste, jakbyś płonęła rojem gwiazd, które mżą miliardami iskier

na twojej długiej do samej ziemi, mniszej czarnej szacie.

 

Idziesz powoli, rozjarzając witraże,

wiszące płótna obojętnych twarzy…

 

Ja tu czekam na ciebie od zawsze, w misterium nocy,

w rozgorączkowanej melancholii

nacierających zewsząd zwidów i mar.

 

Czemu tak płoniesz?

 

Ciągniesz kometarny warkocz

swoich długich włosów,

przybywając z lodowatej pustki kosmosu.

 

Jesteś tu jeszcze?

Czy to tylko

o tobie wyobrażenie?

 

Twoje długie włosy

rozciągnięte w czasie niczym warkocz Andromedy…

 

Migoczące refleksy

schodzą z łukowatego sklepienia,

na kamienną posadzkę,

na pełne naskalnych malowideł ściany…

 

W chóralnym śpiewie organów, w akordach, w strumieniach ponownego stworzenia…

Stajesz na środku przed ławami pełnymi skrzydlatych cieni.

 

Rozkładasz szeroko ramiona cała w czerni i w czarnej na głowie infule.

 

I w tej biskupiej kreacji odchylasz się powoli w tył,

wywracając z jękiem białka zamglonych oczu.

 

Osiągasz potęgę orgazmu, w którym nie ma zmiłowania,

tylko galopada, galopada, galopada, coraz intensywniejsza, nieubłagana galopada…

 

(Włodzimierz Zastawniak, 2023-12-25)

 

 

 

Edytowane 25 Grudnia 2023 przez Arsis (wyświetl historię edycji)