horyzont milczenia /duptyk/

[castus]

klasyczny rzut trapezu
piaszczystych kolein
z bruzdą trawy
sierpniowo suchej
kurz akcentuje źdźbła
cieniem popielu
kikuty strzelistych cieni
łagodnie niebieszczy śnieg
skrzyleszcząc mroźnie
w śladach sań o zmierzchu

na horyzoncie topole
kokony wisielców
obsiadły czarne ptaki
smród dociera i tu.

chlasnęło biczem ciszy
spłynęło drżeniem pleców
budząc pradawny niepokój
u podstawy stadności
danej nam z istnieniem
sztywniejącymi członkami
powoli pełznie pisklę nienawiści
jeszcze nie uświadomionej
przeczuwanej szybkimi
haustami braku powietrza

nad jeziorem zieleni niedojrzałej
przemykam oczami zamyślenia
o bólu i ciszy napisać chciałem

nie mam nic do powiedzenia.

[Nula Brzoskwinia]

"budząc pradawny niepokój" - to mi straszecznie zgrzyta.

u podstawy stadności
danej nam z istnieniem
sztywniejącymi członkami
powoli pełznie pisklę nienawiści

- za to, to jest bardzo dobry fragment.

Co powinnam napisać? ach tak, odczucia po przeczytaniu, juz pamiętam. Gdzieś tam pomiedzy tymi wersami siedzi sobie oparty o biurko wrażliwy castus, ten co na świat patrzy obumarłym okiem, które za chwile pogrąża się w kontemplacji mędrca. A za chwilę wychodzi ten co lubi szokować, wyciągać brudy na powierzchnię, samemu stwarzając coraz to nowe... Jakie ciało zdoało pomieścić takie dwie dusze?

Zapomniałam napisac o wierszu. przepraszam. No jest cholernie dobry. Mimo swej wrażliwości bez pardonu trafisz ostrzem w serce. W zasadzie niewielu jest tu godnych mowy. Powiniśmy się zacząć uczyć rozmowy milczenia.

[Mirosław_Serocki]

Proszę przyjrzeć się budowie wersów, ich podziałowi, zastanowić się nad metaforyką, która kuleje i obniżyć ciśnienie na efekciarstwo o jakieś trzy atmosfery. Może wtedy powstanie coś naprawdę dobrego.