Talerz

[Dekaos Dondi]

Nieco inna wersja dawnego tekstu.

 

Niemożliwe do spełnienia marzenia, niczym zimne, nieczułe kamienie, przesiąknięte ostrymi cierniami zawiedzionych pragnień, wycinają z umysłu plasterki jaźni. Okrągłe osobowości pulsują na wszystkie strony, roztrzaskanych ścian otwartych klatek.

 

Zardzewiałe klucze utraciły cześć  mocy sprawczej, pomimo iż drogowskaz wskazuje pogniecioną wstęgę wyśnionej drogi, to jednak wiruje nieustannie, a wokół nieskończenie wiele horyzontów.

 

Ziarno przepycha marzenia wzrastania poprzez ciemną glebę przeciwności, lecz korzenie przeciwstawnych drzew zagradzają drogę. Ożywcza woda wsiąka głęboko, by zatopić, dać siłę, lub popłynąć obok. Słońce opromienia blaskiem, daje ciepło, lub pożar lasu, gdy trafi na szkiełko porzuconych okularów.

 

Chciały zobaczyć więcej i więcej lub niebezpiecznie za mało.

 

Bieg trwa nieustannie. Zostawia ślady, których wielu nie szuka, bo każdy pragnie odnaleźć swoje. Szybciej i szybciej, nagłabać marchewek i kapuścianych łbów. W końcu ziemia okrągłą jest. Można biegać w kółko po bezdrożach planetarnego umysłu.

 

Wzlecieć ku gwiazdom. Komecie ogon urwać. Doczepić do własnego tyłka. Szybować w kosmosie. Poczuć moc. Być kimś. Spoglądać z góry, aż w końcu zostać przesypanym do urny własnego zapętlania, gdzie już żadne gwiazdy nie lśnią za bardzo, a ziarno wzrośnie lub zgnije na wieki.

 

A jednak pomimo, warto otworzyć czaszkę. Przewietrzyć umysł marzeniami, by po chwili zamknąć, żeby przeciąg nie nawiał zbyt wielu głupot. Próbować utrzymać konsensus zrównoważonego rozwoju. Nie uciekać od dobrodziejstwa myślenia, poszukiwań i zgłębienia niemożliwości. Żywić nadzieje ożywczym pokarmem, by móc delektować posmak sensów, choć wiele jest tylko nieodgadnionymi smugami na popękanym, lecz jeszcze całym talerzu.

 

 

 

Edytowane 14 Grudnia 2023 przez Dekaos Dondi (wyświetl historię edycji)