Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

(po)wolna wola?

Barbara_Pięta
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

Irma

Irma

Opublikowano
Opublikowano

NIE PODOBA MI SIE.
(ale to tylko moja, skromna i jak zwykle wredna opinia)
niby pozostawiasz czytelinikowi olbrzymia przestrzen (niepo)wolnej interpretacji, swobonej refleksji, tyle ze nic z tego nie wynika i nic nie uderza...
Licze na lepsze teksty. Pozdrawiam cieplo, Paula.

Irma

Irma

Opublikowano
Opublikowano

mimo, ze mi sie nie podoba, dostalas i tak ode mnie kredyt zaufania na nastepne utwory...
ciesze sie, ze nie odbierasz krytyki jako takiej jako ataku.
Pozdrawiam jeszcze raz, Paula.

Nula Brzoskwinia

Nula Brzoskwinia

Opublikowano
Opublikowano

albo ja naprawdę jestem wyjątkowo głupia, albo nie rozumiem kompletnie pierwszej zwrotki ?
zyg- zagi kojarza mi się z zamkiem łyskawicznym, ale to chyba nie o to chodzi....
Trudno mi wiersz ocenić bo nie jestem go w stanie (od poczatku) zrozumieć... chyba troche przedobrzyłaś ten wiersz...

Barbara_Pięta

Barbara_Pięta

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

Witaj Nula. W życiu tak bywa, że czasami dążąc do celu musimy halsować. Zyg zag - poruszamy się zygzakami poprostu. Prosta droga byłaby najlepsza (przynajmniej w moim odczuciu). Szara rzeczywistość dokonuje jednak brutalnej weryfikacji. Pozdrówka ślę wiosenne :-)

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Robert Witold Gorzkowski
      riffy tuż przed świtem

      Przez Robert Witold Gorzkowski · Opublikowano

      @Sylwester_Lasota ten tekst to jak wszystko w tamtym czasie jest o gandzi 
    • Leszczym
      Zmartwienie

      Przez Leszczym · Opublikowano

      Martwi mnie czasem, że pisanie, również moje, jest tylko przekonywaniem przekonanych. Przekonywaniem przekonanych, a zatem czymś w pewien sposób niekoniecznym, a nawet zupełnie zbędnym. A może spójrzmy nieco bardziej optymistycznie, również na niniejsze, jest kolejnym utwierdzaniem w przekonaniu? No a potem przepełniony pesymizmem lub optymizmem piszę nowy tekst, licząc nawet, że znów będzie w czytaniu. Znów piszę znów mając dziwną nadzieję, gdzieś może nawet z pogranicza choroby, że mój tekst cokolwiek zmieni w tej nieustannej batalii ładnych kilku armii, które już same nie wiedzą do czego je zaprzęgnięto i o co im tak naprawdę każą walczyć.   Warszawa – Stegny, 13.05.2025r.    
    • Corleone 11
      Dzisiaj (25)

      Przez Corleone 11 · Opublikowano

      @Kwiatuszek    Miło mi; zarówno wskutek faktu, że podoba Ci się powyższy fragment, z powodu Twojej czytelniczej ciekawości, jak również uważności. Dłonie bohaterów w tym rozdziale są bardzo istotne, prawdaż?     Ponieważ napisanie "Dzisiaj (26)" zostało zaplanowane na określoną przestrzeń i czas, potrzebujesz nań jeszcze poczekać.     Dzięki wielkie za odwiedziny i komentarz. Pozdrawiam Cię serdecznie.

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

           
    • Domysły Monika
      riffy tuż przed świtem

      Przez Domysły Monika · Opublikowano

      @Naram-sin Na ten moment czekałam. Muszę przyznać – pokazałeś mi, że emocje potrafią jednak wziąć górę nad rozsądkiem. Mialam przecież szczerą ochotę wytknąć ci luki w tym wierszu. (nie tylko ty poruszasz się po artystycznym gruncie). Ostatecznie jednak wybrałam pokorę.  Pozwolę sobie jednak na jedną drobną, acz kąśliwą uwagę. Twoje krytyczne uwagi kierowane do innych autorów... tu też by pasowały.  
    • Arsis
      Dotknij

      Przez Arsis · Opublikowano

      Albowiem dotykając…   Wiesz, piszę w świetle idącym od gwiazd. W drżących rozpryskach iskier. W powietrzu piszę słowa spokojne jak niebo, jak noc. W zapachu jaśminów. W woni słodkawej i tkliwej. W przestworze ogromnej melancholii.   W tej otchłannej zmysłowości, co mnie okrywa szalem utkanym na drutach matki będącej w niebie. Jakby to był jej prezydent i błogosławieństwo na pierwszy krok naszej wspólnej drogi.     To od księżyca. To wszystko płynące od niego. Albowiem omiata srebrnymi brwiami pustkę ogrodu, ścieżki niknące w dali. I przemyka chyłkiem, rozsuwając gałęzie cichym szmerem wiatru.   To od księżyca. To od niego miłość się niesie jak echo.   Wszystko zbyt długo dławiłem w gardle, nie mogąc z siebie wykrztusić słowa. I szedłem od drzewa do drzewa. Od krzewu jaśminu do róż nabiegłych krwią, czerwonych jak spragnione usta.   Twoje? Moje? … nasze…   … choć na razie w tej samotni niczyje…   I widzę twoje włosy. Rozfalowane. I czuję na skroniach twoje dłonie…   Na jawie? We śnie?   Nie wiem.   Ale wiem, że tęsknię, kochanie.   Omiatasz mnie w noc każdą tym spojrzeniem, wzrokiem zastygłych oczu. I omiatasz mnie podwójnie, potrójnie snem skrzydlatym jak nigdy dotąd.   I bardziej. I jeszcze..   I kiedy ulatujemy w przestwór, złączeni, mijamy wierzby kulejące, co się podpierają na zgrubiałych sękach.   I topole strzeliste, i dęby, kasztany…   Dużo tego. Tak bardzo wiele…   I pamiętam, że w dłoń moją weszłaś ciepło jak lato.   To było wtedy. A teraz?   Zamykam cię w sobie tak jak zamyka się kwiat drżący w powiewie. I byłaś we mnie.   I jesteś...   (Włodzimierz Zastawniak, 2025-05-13)    

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...