litery ręcznie pisane
w szafie z drewna wiśniowego struganej
pośród garderoby używanej
z góry na dół o płytę twardą się odbijają
łzy ronią mimo to nie płaczą
chciałyby swój ból wykrzyczeć
nie dane im nie potrafią głosu jak ryby nie mają
obce im marzenia co dopiero myśli tego nie znają
z konieczności gdzieś ślepo podążają
jest coś co nasyci co ten ból ugasi
z chaosu oswobodzi ból przeszły osłodzi
litery ręcznie pisane
w szafie z drewna wiśniowego struganej
pośród garderoby używanej
z góry na dół
o płytę twardą się odbijają
łzy ronią mimo to nie płaczą
chciałyby swój ból wykrzyczeć
nie dane im nie potrafią
głosu jak ryby nie mają
obce im marzenia
co dopiero myśli tego nie znają
ślepo gdzieś podążają
jest coś co nasyci co ten ból ugasi
z chaosu oswobodzi ból przeszły osłodzi
literki pisane
w szafie z drewna wiśniowego struganej
pośród garderoby używanej
z góry na dół
o płytę twardą się odbijają
łzy ronią mimo to nie płaczą
chciałyby swój ból wykrzyczeć
nie dane im nie potrafią
głosu jak ryby nie mają
obce im marzenia
co dopiero myśli
tego nie znają
ślepo podążają
jest coś co nasyci
co ten ból ugasi
z chaosu oswobodzi
ból przeszły osłodzi
literki
w szafie z drewna wiśniowego struganej
pośród garderoby używanej
z góry na dół
o płytę twardą się odbijają
łzy ronią choć nie płaczą
chciałyby swój ból wykrzyczeć
nie dane im nie potrafią
głosu jak ryby nie mają
obce im marzenia
co dopiero myśli
tego nie znają
ślepo gdzieś podążają
jest coś co nasyci
co ten ból ugasi
z chaosu oswobodzi
ból przeszły osłodzi
Wiele osób ucieka z miast na wieś, mijając się z tymi, którzy obierają kierunek odwrotny.
Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.
Przez _M_arianna_ · Opublikowano
Przez UtratabezStraty · Opublikowano
