Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Tamas

Annie

Przez Annie
w Wiersze gotowe - publikuj swoje utwory

 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

  • Ten utwór został doceniony przez użytkowników.
Annie

Annie

Opublikowano
  • Ten utwór został doceniony przez użytkowników.
Opublikowano (edytowane)

Otwieram  przestrzeń

poszerzam świadomość

o kolejne obszary zdobyte

coś z naszym światem  jest nie tak?

myślę

 

magiczne lusterka

mówią jak w bajkach 

kody QR na starych figurkach 

jak bliski był ten bajkowy świat?

pytam

 

to nie my 

zaklęci w marmurze

zastygli w formie 

patrzymy

 

 

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Edytowane przez Annie (wyświetl historię edycji)
8
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach
Monia

Monia

Opublikowano
Opublikowano

@Annie Takie trochę patrzenie na świat przez różowe okulary jak i również wiele złudzeń,które przyjmujemy za prawdę.Ogółem krytyczne spojrzenie na otaczającą nas rzeczywistość wraz z ludzkimi wadami.Pozdrawiam dobry wiersz przeczytałam z zaciekawieniem

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

.

1
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach
Corleone 11

Corleone 11

Opublikowano
Opublikowano

@Annie

   Symbolicznie i jakże istotnie znaczeniowo: "pytam" - "myślę" - "patrzymy". Co prawda odwróciłaś schemat,  zaczynając od "pytam", ale niech będzie

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

.

   Twój wiersz Bardzo mi się podoba. Szczególną uwagę zwracają dwie pierwsze linijki oraz trzeci wers drugiej zwrotki .

   Serdeczne pozdrowienia. 

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach
Annie

Annie

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

@Monia dzięki, w sumie o to mniej więcej mi chodziło 

pozdrawiam :)

@Corleone 11 dzięki, masz rację, że coś nie po kolei, chyba trochę zmienię.

 

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

- nie tak dawno temu „ chodził” na FB taki obraz jakiejś starożytnej figurki z jakiegoś muzeum z wypisz wymaluj kodem QR zamiast głowy, nie mogę teraz tego znaleść  ale fakt pozostaje faktem.

Pozdrawiam :)

@Tectosmith dzięki za czytanie i komentarz.

pozdrawiam :)

@emwoo tak właśnie było :) Tamas jako guna ignorancji  w której prawie wszyscy siedzimy niestety, a ci co wiedzą, z nami za bardzo się tą wiedzą nie dzielą 

pozdrawiam :)

2
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach
Annie

Annie

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Jest dostępna ale mało kto jej szuka, przynajmniej w moim otoczeniu. Ludziom jest wygodniej wierzyć w to co nie wyrzuca ich ze strefy komfortu. Czują się tak  bezpieczniej.

Polecam film „ Niepamięć” z Tomem Cruise’ em - Hollywood w fikcji przedstawia prawdę a w prawdzie fałsz w tym pojęciu mówi do nas otwartym tekstem :)

@kwintesencja dziękuje za czytanie i komentarz

Pozdrawiam :)

@Rafael Marius zgadza się, dzięki za wgląd :)

Pozdrawiam 

3
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • andrew
      ... bajka

      Przez andrew · Opublikowano

      @Jacek_Suchowicz Super bajka Miło zasnąłem    Pozdrawiam serdecznie  Miłego dnia 
    • Arsis
      Wróciłem do domu, Mamo

      Przez Arsis · Opublikowano

      Opływa mnie woda. Krajobraz pełen niedomówień. Moje stopy. Fala za falą. Piana… Sól wsącza się przez nozdrza, źrenice... Gryzie mózg. Widziałem dookolnie. We śnie albo na jawie. Widziałem z bardzo wysoka.   Jakiś tartak w dole. Deski. Garaż. Tam w dole czaiła się cisza, choć słońce padało jasno i ostro. Padało strumieniami. Przesączało się przez liście dębów, kasztanów.   Japońskie słowo Komorebi, oznacza: ko – drzewo lub drzewa; more – przenikanie; bi – słoneczne światło.   A więc ono padało na każdy opuszczony przedmiot. Na każdą rzecz rzuconą w zapomnienie.   Przechodzę, przechodziłem albo bardziej przepływam wzdłuż rzeźb...   Tej całej maestrii starodawnego zdobienia. Kunsztowna elewacja zabytkowej kamienicy. Pełna renesansowych okien.   Ciemnych. Zasłoniętych grubymi storami. Wyszukana sztukateria...   Choć niezwykle brudna. Pełna zacieków i plam. Chorobowych liszai...   Twarze wykute w kamieniu. Popiersia. Filary. Freski. Woluty. Liście akantów o postrzępionym, dekoracyjnym obrysie, bycze głowy (bukraniony) jak w starożytnej Grecji.   Atlasy podpierające masywne balkony… Fryz zdobiony płaskorzeźbami i polichromią.   Metopy, tryglify. Zawiłe meandry…   Wydłużone, niskie prostokąty dające możliwość rozbudowanych scen.   Nieskończonych fantazji.   Jest ostrość i wyrazistość świadcząca o chorobie umysłu. O gorączce.   Albowiem pojmowałem każdą cząstkę z pianą na ustach, okruch lśniącego kwarcu. I w ostrości tej jarzyła mi się jakaś widzialność, jarzyło jakieś uniesienie… I śniłem na jawie, śniąc sen skrzydlaty, potrójny, poczwórny zarazem.   A ty śniłaś razem ze mną w tej nieświadomości. Byłaś ze mną, nie będąc wcale.   Coś mnie ciągnęło donikąd. Do tej feerii majaków. Do tej architektonicznej, pełnej szczegółów aury.   Wąskie alejki. Kręte. Schody drewniane. Kute z żelaza furtki, bramy...   Jakieś pomosty. Zwodzone nad niczym kładki.   Mozaika wejść i wyjść. Fasady w słońcu, podwórza w półcieniu.   Poprzecinane ciemnymi szczelinami puste place z mżącymi pikselami wewnątrz. Od nie wiadomo czego, ale bardzo kontrastowo jak w obrazach Giorgio de Chirico.   Za oknami twarze przytknięte do szyb. Sylwetki oparte o kamienne parapety.   Szare.   Coś na podobieństwo duchów. Zjaw…   Szedłem, gdzieś tutaj. Co zawsze, ale gdzie indziej.   Przechodziłem tu wiele razy, od zarania swojego jestestwa.   Przechodziłem i widzę, coś czego nigdy wcześniej nie widziałem.   Jakieś wejścia z boku, nieznane, choć przewidywałem ich obecność.   Mur.   Za murem skwery. Pola szumiącej trawy i domy willowe. Zdobione finezyjnie pałace. Opuszczone chyba, albo nieczęsto używane.   Szedłem za nią. Za tą kobietą.   Ale przyśpieszyła kroku, znikając za zakrętem. Za furtką skrzypiąca w powiewie, albo od poruszenia niewidzialną, bladą dłonią.   W meandrach labiryntu wąskich uliczek szept mieszał się z piskliwym szumem gorączki.   Ze szmerem liści pożółkłych, brązowych w jesieni. Uschniętych...   *   Znowu zapadam się w noc.   Idę.   Wyszedłem wówczas przez szczelinę pełną światła. Powracam po latach w ten mrok zapomnienia.   Stąpam po parkiecie z dębowej klepki. Przez zimne pokoje, korytarze jakiegoś pałacu, w którym stoją po bokach milczące posągi z marmuru.   W którym doskwiera nieustannie szemrzący w uszach nurt wezbranej krwi.   Balet drgających cieni na ścianach, suficie… Mojej twarzy...   Od płomieni świec, które ktoś kiedyś poustawiał gdziekolwiek. Wszędzie....   Wróciłem. Jestem…   A czy ty jesteś?   Witasz mnie pustką. Inaczej jak za życia, kiedy wychodziłaś mi naprzeciw.   Zapraszasz do środka takim ruchem ręki, ulotnym.   Rysując koła przeogromne w powietrzu, kroczysz powoli przede mną, trochę z boku, jak przewodnik w muzeum, co opowiada dawne dzieje.   I nucisz cicho kołysankę, kiedy zmęczony siadam na podłodze, na ziemi...   Kładę się na twoim grobie.   (Włodzimierz Zastawniak, 2024-11-25)    
    • UtratabezStraty
      Co jej zrobili

      Przez UtratabezStraty · Opublikowano

      Ale dlaczego więźniarką ZIEMI?
    • kollektiv
      Światy równoległe

      Przez kollektiv · Opublikowano

      @m1234 dobra robota
    • Adaś Marek
      ... bajka

      Przez Adaś Marek · Opublikowano

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      Sytuacja jest patowa,ujmę to najprościej, przed snem lepiej film obejrzeć o "Królowym Moście" Pozdrawiam Adam

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...