O dwóch władcach człowieka

[Adam Paśko]

Dwóch władców człowiek od zarania był sługą,

a historie swej niewoli nadal ciągnie długą...

 

Pierwszy z nich Strach się nazywał,

okrutny, twardy i surowy,

lecz w panowaniu swoim nigdy człowiekowi nowy,

zlękniony, osłupiały przy swym panie trwał.

 

Drugą zaś sługi Nadzieją nazywały,

jak latarnia w noc ciemną mrok gęsty rozprasza,

tak ona swe dzieci ku przyszłości złotej sprasza,

a one życia swoje szczodrze matce dawały.

 

I zadasz ty pewnie pytanie oczywiste:

"Czemu dla tyrana swe kości mam łamać,

skoro dobrodziejce mogę nisko kark kłaniać?

Po co mam karmić nędzą swoje trwanie?"

 

Nie ma bowiem człowiek w swej służbie wolności,

u Nadziei ze złota, u Strachu z ołowiu,

zawsze zwisa łańcuch przy mizernym tułowiu,

bo Strach i Nadzieja jednako w sercu sługi gości...

[Rafael Marius]

@Adam Paśko

Tak to już ludźmi jest, że jedno i drugie nam towarzyszy niezmiennie.

I nic się na to nie poradzi. Pozostaje zaakceptować.